ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Μαρτυρίες για κοντά στον θάνατο εμπειρίες υπάρχουν πολλές απο την αρχαιότητα έως και σήμερα. Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία (400 Π.Χ) διηγείται τις μεταθανάτιες εμπειρίες ενός στρατιώτη που σκοτώθηκε στην μάχη και επανήλθε στην ζωή λίγο πριν την νεκρική πυρά.
Η Θιβετιανή βίβλος των Νεκρών του 8ου αιώνα περιέχει την σοφία πολλών γεννεών Θιβετιανών ιερέων σχετικά με την μεταθανάτια κατάσταση. Περιγράφουν τις μεταθανάτιες εμπειρίες και εκφράζουν την πίστη τους οτι ο θάνατος είναι ενα άλλο επίπεδο οπου μπορείς να μάθεις να περνάς με τον σωστό τρόπο.

Σύχρονοι συγγραφείς οπως ο Ερνεστ Χεμινγουει περιγράφουν τις δικές τους N.D.E. (συντομογραφία του διεθνούς όρου Near Death Experiences). Στο "Αποχαιρετισμός στα όπλα" ο Χέμινγουει αναφέρει την προσωπική του εμπειρία με λεπτομέρειες.

Η σύχρονη ιατρική δεν μπορεί να αγνοήσει επίσης τις μαρτυρίες ατόμων που έφθασαν κοντά στον θάνατο. Στις δεκαετίες του 70 και το 80 οι επιθανάτιες εμπειρίες έγιναν γνωστές απο τα βιβλία και τις διαλέξεις του Ρέιμοντ Μούντυ (με πιο γνωστό βιβλίο το "Life after Life").
Ο Ρέιμοντ Μούντυ κατέγραψε τα πιο κοινά σημεία των εμπειριών ως εξης:

- Το ανέκφραστον (δυσκολία να διηγηθούν την εμπειρία με λόγια)
- Το σκοτεινό τούνελ(σαν σύνορο)
- Χωρισμός απο το σώμα,παρατήρηση του σώματος απο έξω.
- Αισθήματα γαλήνης
- Συνάντηση με οδηγούς, αγαπημένα πρόσωπα,θρησκευτικές μορφές κ.α.
- Νέες απόψεις για την ζωή και τον θάνατο μετά την εμπειρία.

Πολύ γνωστές είναι επίσης οι έρευνες του Κενεθ Ρινγκ της Ελιζαμπεθ Ρος, του καρδιολόγου Μαικλ Σάμπομ και του Καρλ Οσις. Ο Καρλ Οσις μέλος της Αμερικανικής εταιρείας ψυχικών ερευνών ερεύνησε το θέμα σε συνεργασία με τον Ερλ. Χάραλντσον Ισλανδό ψυχολόγο. Κατέγραψαν δεκάδες μαρτυρίες απο ασθενείς αλλα και απο γιατρούς και νοσοκόμους νοσοκομείων των Η.Π.Α και τις Ινδίας, προσπαθώντας να διαπιστώσουν αν οι εμπειρίες είναι κοινές σε πολιτισμούς με μεγάλη διαφορετικότητα (Διαπολιτισμική Ερευνα).
Η έρευνα έδειξε οτι η βάση της εμπειρίας ήταν κοινή και οι διαφορές εντοπίζονταν κυρίως οτι τους Ινδούς ερχόνταν να τους συναντήσουν θρησκευτικά πρόσωπα ενώ τους Αμερικάνους αγαπημένοι συγγενείς και
φίλοι. Το συμπέρασμα των δυο ερευνητών ήταν οτι οι N.D.E αποδεικνύουν οτι ο θάνατος του φυσικού σώματος ειναι μια μεταβατική κατάσταση παρα ενα οριστικό τέλος.


Ιχνηλάτης - Κέντρο Παραψυχολογίας και Μεταφυσικής.

ΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

Παρ' όλες τις σημαντικές αλλαγές (σωματικές, πνευματικές ή και ψυχολογικές) υπάρχουν πολλά κοινά μεταξύ των μακρινών μας προγόνων και των σημερινών ανθρώπων. Υπάρχουν φυσιολογικές και ψυχικές λειτουργίες που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο όλων των εποχών, στην μακρόχρονη ιστορία του. Σ΄ αυτές βασική θέση καταλαμβάνουν οι δύο καταστάσεις ύπαρξης και συνείδησης που βιώνουμε καθημερινά. Η κατάσταση της εγρήγορσης και η κατάσταση του ύπνου.

Στην κατάσταση εγρήγορσης επικοινωνούμε με το περιβάλλον μας, είμαστε δραστήριοι. Ενεργούμε και παρατηρούμε. Βλέπουμε τα πράγματα του εξωτερικού κόσμου, αν όχι όπως πραγματικά είναι τουλάχιστον έτσι που να μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Η συνείδησή μας είναι στραμμένη προς τα έξω.

Αντίθετα στον ύπνο μας βρισκόμαστε σε μια άλλη μορφή ύπαρξης. Το σώμα χαλαρώνει και ανακτά τις δυνάμεις του. Σε μια δεύτερη φάση μεγάλο μέρος από την ενέργεια που αποθηκεύτηκε, ξοδεύεται σε μια ιδιαίτερα ενεργοβόρα κατάσταση του εγκεφάλου, την δημιουργία ονείρων.

Στα όνειρα ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα, αυτή του εσωτερικού μας κόσμου που δεν έχει κανόνες χωροχρονικούς και αιτιότητας σαν αυτούς που γνωρίζουμε και βιώνουμε στην κατάσταση της εγρήγορσης. Αλλά η εμπειρία μας μέσα στο όνειρο είναι το ίδιο πραγματική.

Όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη αλλά και πολλά είδη ζώων (τα θηλαστικά αλλά και τα πουλιά) ονειρεύονται κάθε φορά που κοιμούνται.

Αυτή η επανάληψη της δημιουργίας ονείρων από τον ψυχισμό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάτι σημαντικό επιτελείται μέσω του ύπνου και κυρίως μέσω των ονείρων. Και ότι θα έπρεπε να δώσουμε πολύ μεγαλύτερη προσοχή σ’ αυτά, να μάθουμε να τα θυμόμαστε, να μάθουμε να τα κατανοούμε και να τα συμβουλευόμαστε. Να τα εντάξουμε ξανά στην καθημερινή μας ζωή,

Η ενθύμηση και η ερμηνεία των ονείρων ήταν πρακτικές ενταγμένες στην καθημερινή ζωή των παλαιότερων γενεών. Από ιστορικές πηγές γνωρίζουμε ότι υπήρχαν ιερείς και ονειρομάντεις επιφορτισμένοι να ερμηνεύουν όνειρα, να αναζητούν το βαθύτερο νόημα, το μήνυμα που έφερναν στον ονειρευόμενο. Ας μην ξεχνάμε ότι τα όνειρα ήταν ένας τρόπος επικοινωνίας με τον πνευματικό κόσμο, με τους θεούς και με τα πνεύματα των προγόνων.

Ιστορικά έχουμε πολλές αναφορές για σημαντικά όνειρα. Στην Ελλάδα, σχεδόν όλοι οι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με τα όνειρα. Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, ιδιαίτερα προσπάθησαν να τα κατατάξουν και να τα εξηγήσουν.

Στην σημερινή εποχή -και ειδικά τα τελευταία εξήντα χρόνια- οι επιστήμονες ασχολούνται αρκετά με τον ύπνο και τα όνειρα προσπαθώντας να κατανοήσουν το γιατί κοιμόμαστε και γιατί βλέπουμε όνειρα. Μόλις το 1951 ανακαλύφθηκε ότι ο εγκέφαλος δεν είναι αδρανής κατά την διάρκεια του ύπνου όπως υποστήριζε ο Παβλώφ. Η προσπάθεια αυτή των επιστημόνων οδήγησε σε πολλές και συχνά αντικρουόμενες νευροφυσιολογικές θεωρίες για τον ύπνο και κυρίως για την ονειρική δραστηριότητα. Αλλά απέχουμε πολύ από μια ολοκληρωμένη θεωρία που να εξηγεί το όνειρο και το περιεχόμενό τους.

Αντίθετα, οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές, όπως ο Φρόυντ, ο Γιούνγκ, ο Ζίλμπερερ, ο Άντλερ, ο Φρομ, ο Περλς κ.ά., από την δική τους οπτική γωνία, θεώρησαν τα όνειρα ως έκφραση της ψυχικής ζωής του ανθρώπου και προσπάθησαν να τα ερμηνεύσουν για να πλησιάσουν μέσω αυτών τον βαθύτερο ψυχισμό των ανθρώπων. Εμφανίζονται έτσι οι διάφορες ψυχολογικές θεωρίες για τα όνειρα.

Μια άλλη λειτουργία που επιτελούν τα όνειρα είναι αυτή της λύσης προβλημάτων. Και δεν εννοούμε μόνο απλών καθημερινών προβλημάτων αλλά και προσωπικών, επαγγελματικών ή και επιστημονικών. Πολλές φορές, μετά από έναν καλό και ξεκούραστο ύπνο ξυπνάμε με την λύση του προβλήματος μέσα στο μυαλό μας, ή βλέπουμε ένα αντίστοιχο όνειρο. Οι ψυχολόγοι της αντίληψης έχουν σχεδιάσει ειδική τεχνική που χρησιμοποιεί τις δυνατότητες αυτές του ανθρώπινου ψυχισμού για την επίλυση προβλημάτων.

Τα όνειρα δεν έχουν μόνον ψυχολογική σημασία. Υπάρχουν όνειρα που μας "μιλούν" για κάτι που θα συμβεί στο μέλλον, να μας προειδοποιήσουν για κάποιο μελλοντικό συμβάν. Αυτά είναι τα τηλεπαθητικά ή προφητικά όνειρα. Στα παλαιότερα χρόνια, η δυνατότητα πρόγνωσης μέσα από την ερμηνεία ενός ονείρου, ήταν γενικά αποδεκτή. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα όνειρα γίνονταν πηγή συζήτησης και προβληματισμού από τους πιο απλούς ως τους πλέον σημαντικούς ανθρώπους. Στις μέρες μας, μετά την τόλμη λίγων επιστημόνων να ασχοληθούν με την μελέτη της τηλεπαθητικής ικανότητας των ζώντων οργανισμών, τα τηλεπαθητικά όνειρα και γενικά η τηλεπάθεια στα όνειρα μπαίνει στο εργαστήρι και μελετάται με αυστηρές επιστημονικές μεθόδους.

Σε κάθε περίπτωση όμως η ουσία είναι ότι ο ίδιος ο ψυχισμός έχει στην διάθεσή του λειτουργίες για να προαχθεί η ψυχική και σωματική υγεία, και όχι μόνον.

Σήμερα είναι πλέον αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος των ψυχολόγων και των ψυχαναλυτών ότι η μελέτη των ονείρων μας μπορεί να μας αποκαλύψει πολύ περισσότερα πράγματα απ' ότι θα μπορούσαμε να φαντασθούμε, τόσο για την προσωπικότητά μας όσο και για άλλες πιθανές καταστάσεις συνείδησης, λειτουργίας του νου μας που δεν έχουν εξερευνηθεί ακόμη.

Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: μπορεί ένας άνθρωπος να αναλύσει τα όνειρά του με σκοπό να γνωρίσει βαθύτερα τον εαυτό του, να βρει τα υποσυνείδητα κίνητρα και ωθήσεις της συμπεριφοράς του, να μάθει τις πηγές πολλών προβλημάτων του;

Το ερώτημα έχει θετική απάντηση. Ναι, όποιος θέλει να γνωρίσει βαθύτερα το είναι του μπορεί να το κάνει. Μόνο που δεν μπορεί να βοηθηθεί μόνο από τα όνειρά του. Στην αρχή θα πρέπει να βρει τρόπο να προσεγγίσει το υποσυνείδητό του άμεσα και όσο το δυνατόν χωρίς την χρήση συμβόλων. Έτσι που η κατανόησή του για όσα ανακαλύπτει να είναι άμεση και να μάθει το υποσυνείδητό του ότι ζητά άμεσες απαντήσεις χωρίς σύμβολα τα οποία μπορούν να συσκοτίσουν την γνώση του εαυτού. Με τις τεχνικές της Εφαρμοσμένης Δυναμικής Αυτοϋπνωσης που βασίζονται σε αυτές τις αρχές μπορεί καθένας να ασχοληθεί και να ερευνήσει τα όνειρά του. Αλλά και να παρέμβει πιο δυναμικά για να δημιουργήσει και να εξελίξει τον εαυτό του.

Ιχνηλάτης - Κέντρο Παραψυχολογίας και Μεταφυσικής

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Μεταφυσική είναι η ενασχόληση με την βαθύτερη και ουσιαστικότερη ύπαρξη του ανθρώπου αλλά και της φύσης και του σύμπαντος. Είναι το ξεδίπλωμα της γνώσης και της βιωματικής εμπειρίας του πνευματικού κόσμου. Είναι η εμπειρία καταστάσεων που ξεπερνούν τον υλικό κόσμο και τους νόμους που τον κυβερνούν. Είναι η αναζήτηση τη αλήθειας, της ομορφιάς και της πληρότητας της ζωής.

Όλες οι γνώσεις και οι παραδόσεις συγκλίνουν σε μια βαθιά αλήθεια: Στον άνθρωπο κρύβονται δυνάμεις εκπληκτικές. Η μεταφυσική διδασκαλία και η πρακτική εφαρμογή της στην καθημερινή μας ζωή φέρνουν τις δυνάμεις αυτές στην επιφάνεια.

Σκεφθείτε μια ζωή όπου:

- η ηρεμία, η εσωτερική γαλήνη και η ισορροπία γίνονται όλο και μεγαλύτερες

- η θέληση, η επιμονή και η ενεργητικότητα είναι βασικά μας χαρακτηριστικά

- η αγάπη και η κατανόηση είναι τα βασικά στοιχεία στις σχέσεις μας

- ο έλεγχος είναι στα χέρια μας και όχι στις "συνθήκες"

- τα "όρια" και τα προβλήματα ξεπερνιούνται και μας κάνουν πιο δυνατούς και πιο σοφούς

- η συγκέντρωση των δυνατοτήτων μας οδηγεί στην κατάκτηση των στόχων μας

- η αντίληψη διευρύνεται μέρα με την ημέρα

- η καθημερινότητα είναι πηγή εμπειρίας και γνώσης, εκεί όπου εφαρμόζουμε δυναμικά τις γνώσεις μας για αλλαγή και επιτυχία

- η αλλαγή είναι το ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ζωής και την επιδιώκουμε με χαρά, νιώθωντας ασφάλεια

- η χαρά της επίτευξης και της δημιουργίας μας ανήκει

- ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος από έναν-έναν, από τις μονάδες που τον απαρτίζουν ...

Αυτά είναι λίγα μόνον από τα χαρακτηριστικά της ζωής του ανθρώπου που βιώνει την ουσία της ύπαρξής του.

Η Μεταφυσική είναι η πιο ουσιαστική ενασχόληση για όλους όσους θέλουν να κατανοήσουν τη φύση τους, για όσους διψούν για νόημα και σκοπό, για όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν την αλήθεια. Για όλους μας.

ΨΥΧΗ, ΣΩΜΑ, ΠΝΕΥΜΑ

Λίγα σημεία της Γραφής είναι τόσο παρεξηγημένα όσο εκείνα τα οποία αναφέρονται στην πτώση του Αδάμ και της Εύας. Δυστυχώς οι παρανοήσεις των σχετικών αναφορών έχουν οδηγήσει και σε παρανοήσεις πολλών άλλων σημείων της Βίβλου επίσης. Πράγματι, αν στερούμαστε επαρκούς κατανόησης σχετικά με το τι συνέβη στα τρία πρώτα κεφάλαια της Γέννησης τότε υπάρχει κίνδυνος να μην έχουμε και επαρκή κατανόηση αυτών που εκπλήρωσε ο Ιησούς Χριστός ως σωτήρας. Αλήθεια, γιατί άραγε χρειαζόμαστε ένα σωτήρα; Τι ήταν αυτό που ο Ιησούς Χριστός αποκατέστησε με την θυσία του; Πολλοί από μας γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός μας λύτρωσε απ’ ότι ο Αδάμ είχε κάνει. Αλλά αλήθεια γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη όταν ο Αδάμ έκανε ότι έκανε;. Επίσης γνωρίζουμε ότι σήμερα αφού πιστέψουμε στον Ιησού Χριστό ο Θεός μας δίνει άγιο πνεύμα. Αλλά αλήθεια γιατί χρειαζόμαστε άγιο πνεύμα και γιατί δεν ήταν διαθέσιμο παρά μόνο από την ημέρα της Πεντηκοστής και έπειτα; Για να απαντήσουμε σ’ αυτές καθώς και σε αρκετές άλλες ερωτήσεις, απαιτείτε να έχουμε κατανοήσει καλά τα όσα λέγονται στα τρία πρώτα κεφάλαια της Γένεσης. Γι’ αυτό θεωρώ τα όσα θα δούμε ως ιδιαίτερα σημαντικά.

1. "διότι καθ’ ήν ημέραν φάγεις απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει"

Για να αρχίσουμε την προσέγγιση του θέματος μας ας πάμε στο πρώτο βιβλίο της Βίβλου, την Γένεση. Εκεί αφού ο Θεός έκανε τον άνθρωπο, του επέβαλε ένα περιορισμό κάνοντας επίσης γνωστό τι θα συνέβαινε αν ο περιορισμός αυτός παραβιάζονταν. Ας διαβάσουμε λοιπόν:

Γένεση 2/β/16-17

"Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δέντρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ήν ημέραν φάγεις απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.

Ο περιορισμός που ο Θεός επέβαλλε στον Αδάμ ήταν να μην φάει από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού[1]. Η ποινή για την περίπτωση που αυτός ο περιορισμός παραβιάζονταν ήταν ότι την ίδια εκείνη ημέρα που θα έτρωγε απ’ αυτό το δέντρο, θα πέθαινε "εξάπαντος" δηλαδή σίγουρα ("διότι καθ’ ήν ημέραν φάγεις απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει."). Δυο πολύ σημαντικά πράγματα θα πρέπει να υπογραμμιστούν σ’ αυτήν την ποινή. Το πρώτο είναι ότι εάν ο Αδάμ έτρωγε απ’ αυτό το δέντρο ο θάνατος θα επέρχονταν αμέσως την ίδια εκείνη ημέρα ("καθ’ ήν ημέραν φάγεις απ’ αυτού"). Το δεύτερο το οποίο πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι αυτό θα συνέβαινε σίγουρα, χωρίς καμία αναβολή. ("θέλεις ΕΞΑΠΑΝΤΟΣ [σίγουρα] αποθάνει.")

Ας πάμε τώρα στο τρίτο κεφάλαιο της Γένεσης για να δούμε εάν ο Αδάμ και η Εύα κράτησαν αυτά που ο Θεός τους είχε πει:

Γένεση 3/γ/1-6

"Ο ΔΕ όφις ήτο το φρονιμότερον πάντων των ζώων του αγρού, τα οποία έκαμε Κύριος ο Θεός· και είπεν ο όφις προς την γυναίκα, Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δέντρου του παραδείσου; Και είπεν η γυνή προς τον όφιν, Από του καρπού των δέντρων του παραδείσου δυνάμεθα να φάγωμεν· από δε του καρπού του δένδρου, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, Μη φάγητε απ’ αυτού, μηδέ εγγίσητε αυτόν, δια να μη αποθάνητε. Και είπεν ο όφις προς τη γυναίκα, Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός ότι καθ’ ήν ημέραν φάγητε απ’ αυτού θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν. Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν, και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς, και επιθυμητόν το δένδρον ώς δίδον γνώσιν· και λαβούσα εκ του καρπού αυτού, έφαγε· και έδωκε και εις τον άνδρα εαυτής μεθ’ εαυτής, και αυτός έφαγε."

Αυτό το απόσπασμα μας περιγράφει πως το "φίδι", που είναι ένα όνομα για τον Διάβολο απάτησε την Εύα. Στο τέλος τόσο η Εύα όσο και ο Αδάμ έφαγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Έχοντας κάνει αυτό, θα έπρεπε σύμφωνα με τα όσα ο Θεός είχε πει να πεθάνουν εκείνη την ίδια στιγμή. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η Γένεση 5/ε/5-6 μας λέει:

Γένεση 5/ε/4-5

"και έγειναν αι ημέραι του Αδάμ αφού εγέννησε τον Σηθ, οκτακόσια έτη· και εγέννησεν υιούς και θυγατέρας· και έγειναν πάσαι αι ημέρες του Αδάμ, τας οποίας έζησεν, εννεακόσια τριάκοντα έτη· και απέθανε."

Σύμφωνα λοιπόν με την Βίβλο, ο Αδάμ συνέχισε να έχει σωματική ζωή για πάρα πολλά χρόνια αφότου έφαγε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Από την άλλη πλευρά, ο Θεός είχε πει ότι αν έτρωγε απ’ αυτό το δέντρο θα πέθαινε την ίδια στιγμή, δίχως αναβολή, "εξάπαντος". Με μια πρώτη ματιά λοιπόν εδώ έχουμε ένα πρόβλημα σχετικά με το τι συνέβη την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν από εκείνο το δέντρο. Πέθαναν αλήθεια όπως ο Θεός τους είχε πει ή δεν πέθαναν τελικά όπως ο Διάβολος είπε; Ποιος θα μας δώσει λοιπόν απάντηση στο ερώτημα μας αυτό; Ποιος άλλος πάρα ο Λόγος του Θεού. Θα πρέπει λοιπόν να πάμε στον Λόγο για να δούμε τι αυτός λέει, αφήνοντας τον να μιλήσει ελεύθερα, χωρίς την επιβολή δογματικών "ερμηνειών".
Στην περίπτωση μας, αφού ο Θεός δεν μπορεί να ψευθεί (Αριθμοί 23/κγ/19) την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού πράγματι πέθαναν. Στην πραγματικότητα ήταν ο Διάβολος ο οποίος απατώντας την Εύα είχε πει "δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει". Επομένως αν δεν πέθαναν εκείνη την ημέρα, όπως ο Θεός είχε πει, τότε ο Σατανάς ήταν σωστός στα λεγόμενα του και ο Θεός λάθος, πράγμα το οποίο είναι αδύνατο. Παρόλα αυτά, αυτό ακριβώς είναι το οποίο διδάσκουν πολλοί σήμερα όταν θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι "στην πραγματικότητα όταν ο Θεός είπε ότι θα πέθαιναν χωρίς αναβολή την ίδια μέρα, αυτό που εννοούσε ήταν ότι το σπέρμα του θανάτου θα εμφυτεύονταν μόνο." Ο Λόγος του Θεού δεν χρειάζεται τέτοιου είδους υποστήριξη. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται κανενός είδους υποστήριξη από κανένα αφού όντας η αλήθεια μπορεί να σταθεί μόνος του. Αυτό που ο Λόγος του Θεού χρειάζεται είναι, αφού πρώτα ορθοτομηθεί μετά να διακηρυχθεί με τόλμη. Επιστρέφοντας στο θέμα μας: ΑΦΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ, ΟΝΤΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ. Παρόλα αυτά, αφού συνέχισε να έχουν σωματική ζωή ακόμα και αφού έφαγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, είναι προφανές ότι θα πρέπει να είχαν, επιπρόσθετα με την σωματική ζωή, και μια άλλη μορφή ζωής η οποία χάθηκε εκείνη την ημέρα και γι’ αυτό ήταν θάνατος. Θα πρέπει λοιπόν να ερευνήσουμε τις Γραφές για να δούμε πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και από τι αποτελούνταν η οντότητα του. Γνωρίζοντας τι αποτελούσε την οντότητα του πρώτου άνθρωπο, θα μπορέσουμε επίσης να δούμε τι χάθηκε, τι πέθανε, την ημέρα που έφαγε από εκείνο το δέντρο.

2. Γένεση 2/β/7: ψυχή και σώμα

Για να αρχίσουμε την έρευνα μας σχετικά με το τι αποτελούσε τον πρώτο άνθρωπο θα πάμε στην Γένεση 2/β/7. Εκεί λέει:

Γένεση 2/β/7

"Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης."

Ποιο μέρος του ανθρώπου έπλασε ο Θεός από το χώμα της γης; Το σώμα του. Αυτός είναι και ο λόγος που τα στοιχεία που αποτελούν το άνθρωπο σώμα είναι στοιχεία του εδάφους. Έτσι ένα μέρος του πρώτου ανθρώπου ήταν το σώμα του. Συνεχίζοντας στον ίδιο στίχο θα βρούμε άλλο ένα:

Γένεση 2/β/7

"Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης. Και ενεφύσησεν εν τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν."

Είδαμε ότι ο Θεός έπλασε το σώμα του ανθρώπου από το χώμα της γης. Όμως αυτό το σώμα δεν είχε ζωή. Ήταν μόνο πλασμένο. Ακολούθως ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Θεός "ενεφύσησεν εν τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν." Επομένως τι είναι η ψυχή; Η ψυχή είναι αυτό το οποίο δίνει ζωή στο σώμα. Χωρίς ψυχή το σώμα είναι νεκρό, άψυχο όπως πολύ σωστά λέμε. Αλλά ο Λόγος του Θεού δεν σταματάει στο να μας πει τι είναι η ψυχή αλλά προχωράει περισσότερο και μας λέει που βρίσκεται η ψυχή, η ζωή του σώματος:

Λευτιτικόν 17/ιζ/11, 13-14

"Διότι η ψυχή της σαρκός είναι εν τω αίματι... Και όστις άνθρωπος εκ των υιών Ισραήλ, ή εκ των ξένων, των παροικούντων μεταξύ σας, κυνηγήσει και πιάσει ζώον, ή πτηνόν, το οποίον τρώγεται, θέλει χύσει το αίμα αυτού, και θέλει σκεπάσει αυτό με χώμα. Διότι η ψυχή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής· διά την ζωήν αυτής είναι· όθεν είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Δεν θέλετε φάγει αίμα ουδεμιάς σαρκός. Διότι η ψυχή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής." (Βάμβας - LXX)

Είδαμε στην Γένεση 2/β/7 ότι η ψυχή είναι αυτό το οποίο δίνει ζωή στο σώμα. Επίσης από το Λευιτικό μαθαίνουμε ότι "η ψυχή της σαρκός είναι εν τω αίματι". Επομένως τι είναι ψυχή; Σύμφωνα με την Γένεση 2/β/7 ψυχή είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα. Που βρίσκεται η ψυχή; Σύμφωνα με το Λευιτικό 17/ιζ/11-14 αυτή βρίσκεται στο αίμα. Αυτό επίσης εξηγεί και πως η σωματική ζωή περνάει από γενιά σε γενιά: αυτή περνάει μέσω του αίματος. Γι’ αυτό και οι Πράξεις 17/ιζ/26 μας λένε:

Πράξεις 17/ιζ/26

"Και έκαμεν [Ο Θεός] εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης"

Ποιο είναι το "ένα αίμα" αυτού του αποσπάσματος; Το αίμα του Αδάμ φυσικά το οποίο περνάει από γενιά σε γενιά και είναι το αίμα που όλοι έχουμε.

Στην πραγματικότητα η ψυχή δεν είναι κάτι που μόνο ο άνθρωπος έχει. Τα ζώα επίσης έχουν ψυχή που και αυτή είναι στο αίμα. Αν και αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε αμέσως από το παραπάνω απόσπασμα του Λευιτικού όπου μας λέγεται ότι "η ψυχή ΠΑΣΗΣ ΣΑΡΚΟΣ είναι το αίμα αυτής" ας πάμε να το δούμε επίσης στην Γένεση 1/α/20-21, 29-30

Γένεση 1/α/20-21

"Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά ΕΜΨΥΧΑ, και πετεινά πετόμενα επάνωθεν της γης κατά το στερέωμα του ουρανού. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα, και παν ΕΜΨΥΧΟΝ κινούμενον, τα οποία εγέννησαν εν αφθονία τα ύδατα κατά το είδος αυτών, και παν πετεινόν πτερωτόν κατά το είδος αυτού. Και είδεν ο Θεός ότι ήτο καλόν."

Γένεση 1/α/29-30

"Και είπεν ο Θεός, Ιδού σας έδωκα πάντα χόρτον κάμνοντα σπόρον, όστις είναι επί του προσώπου πάσης της γης, και παν δένδρον, το οποίον έχει εν εαυτώ καρπόν δένδρου κάμνοντος σπόρον· ταύτα θέλουσιν είσθαι εις εσάς προς τροφήν· και εις πάντα τα ζώα της γης, και εις πάντα τα πετεινά του ουρανού, και εις παν ερπετόν έρπον επί της γης, και ΕΧΟΝ ΕΝ ΕΑΥΤΩ ΨΥΧΗΝ ΖΩΣΑΝ, έδωκα πάντα χλωρόν χόρτον εις τροφήν· και έγινεν ούτο"

Επομένως όχι μόνο ο άνθρωπος έχει ψυχή αλλά και τα ζώα. Αυτό δεν θα πρέπει καθόλου να μας ξενίσει αν έχουμε κατανοήσει ότι η ψυχή είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος δεν υπάρχει πλέον ζωή στο σώμα του δηλαδή δεν υπάρχει πλέον ψυχή. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ζώα. Η ψυχή είναι γι’ αυτά ότι δίνει ζωή στο σώμα.

Αν και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σχετικά με το τι ορίζεται σαν ψυχή στην Βίβλο, το πρόβλημα δημιουργείται αν πάμε στην Βίβλο προκατειλημμένοι ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Αν η ψυχή ήταν αθάνατη, τότε πράγματι και οι ψυχές των διαφόρων ζώων θα ήταν αθάνατες αφού και αυτά έχουν ψυχή σαν τον άνθρωπο. Αλλά η ψυχή δεν είναι αθάνατη. Απλά είναι αυτό το οποίο δίνει ζωή στο σώμα. Όταν σταματάει να υπάρχει ζωή στο σώμα τότε σταματάει να υπάρχει και ψυχή.

Μέχρι τώρα λοιπόν, έχουμε δει ότι η Βίβλος διδάσκει ότι ο Θεός έπλασε το σώμα του ανθρώπου από το χώμα της γης και ότι έδωσε σ’ αυτό το σώμα ζωή δηλαδή ψυχή. Το ίδιο συμβαίνει επίσης και με τα ζώα. Και αυτά επίσης έχουν ψυχή και σώμα. Κάθε άνθρωπος στον κόσμο είτε πιστός είναι είτε άπιστος έχει ψυχή και σώμα. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι αφού ο Αδάμ πέθανε πολύ αργότερα από την ημέρα που έφαγε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, αυτός δεν έχασε ούτε την ψυχή του και φυσικά ούτε το σώμα του εκείνη την ημέρα. Επομένως αφού κάτι σίγουρα πέθανε στον Αδάμ εκείνη την ημέρα, θα πρέπει αυτός αρχικά να αποτελούνταν από ένα περισσότερο μέρος το οποίο χάθηκε, πέθανε, όταν έφαγε. Ας συνεχίσουμε λοιπόν την έρευνα μας στις Γραφές για να δούμε τι αυτές λένε.

3. "Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν"

Συνεχίζοντας τη μελέτη μας, ας πάμε στη Γένεση 1/α/26-27. Εκεί διαβάζουμε:

Γένεση 1/α/26-27

"Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών... Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς"

Σύμφωνα με αυτό το απόσπασμα, ο Θεός έκανε τον άνθρωπο "κατ’ εικόνα εαυτού". Αυτό είναι πραγματικά ένα πολύ σημαντικό σημείο, ένα σημείο κλειδί, αν θέλουμε να κατανοήσουμε όχι μόνο το τι συνέβη την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, αλλά επίσης και αλλά αποσπάσματα της Βίβλου για την κατανόηση των οποίων απαιτείτε να καταλάβουμε αυτά που λέγονται εδώ. Διαβάζοντας λοιπόν το παραπάνω απόσπασμα το ερώτημα είναι ποια είναι η εικόνα του Θεού; Τι δηλαδή είναι ο Θεός; Το κατά Ιωάννη 4/δ/24 μας λέει:

Κατά Ιωάννη 4/δ/24

"Ο Θεός είναι πνεύμα"

Ο Θεός δεν είναι σάρκα αλλά ΠΝΕΥΜΑ. Αυτή είναι η "εικόνα" του, η ταυτότητα του. Επομένως όταν ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Θεός έκανε το άνθρωπο "κατ’ εικόνα εαυτού" αυτό που εννοεί είναι ότι ο άνθρωπος, επιπρόσθετα με την ψυχή και το σώμα του, είχε επίσης και αυτό το οποίο αποτελεί το παρουσιαστικό, την εικόνα του Θεού, δηλαδή πνεύμα.

Για να καταλάβουμε καλύτερα τη χρήση της φράσης "κατ’ εικόνα εαυτού" στο παραπάνω πολύ σημαντικό απόσπασμα ας πάμε να δούμε την χρήση του κάπου αλλού στην Βίβλο:

Γέννεσις 5/ε/1-3

"Τούτον είναι το βιβλίον της γενεαλογίας του ανθρώπου. Καθ’ ήν ημέραν εποίησεν ο Θεός τον Αδάμ, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν. Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς, και ευλογησεν αυτούς, και εκάλεσε το όνομα αυτών, Αδάμ, καθ’ ήν ημέραν εποίησεν αυτούς. Έζησε δε ο Αδάμ εκατόν τριάκοντα έτη, και εγέννησε υιόν κατά την ομοίωσιν αυτού, κατά την εικόνα αυτού, και εκάλεσε το όνομα αυτού Σηθ."

Σύμφωνα με αυτό το απόσπασμα ο Αδάμ "εγέννησε υιόν κατά την ομοίωσιν αυτού, κατά την εικόνα αυτού". Τι εννοείται όταν μας λέγεται ότι ο γιος του Αδάμ, ο Σηθ, ήταν κατά την εικόνα του; Αυτό που φυσικά εννοείται είναι ότι όπως ήταν ο Αδάμ έτσι ήταν και ο γιος του. Δηλαδή όπως ο Αδάμ είχε χέρια, χέρια είχε και ο Σηθ. Όπως ο Αδάμ είχε πόδια, πόδια είχε και ο Σηθ. Όπως ο Αδάμ είχε ψυχή και σώμα, ψυχή και σώμα είχε και ο Σηθ. Ομοίως λοιπόν, όταν ο Λόγος μας λέει ότι ο Θεός έκανε τον άνθρωπο "κατ’ εικόνα Θεού", αυτό που εννοεί είναι ότι όπως ο Θεός είναι έτσι ήταν και ο Αδάμ. Ο Θεός δεν είναι σάρκα. Δεν έχει πόδια, χέρια, κεφάλι. Αντ’ αυτού ο Θεός είναι ΠΝΕΥΜΑ. Επομένως όπως ο Θεός είναι πνεύμα έτσι και ο Αδάμ είχε πνεύμα. Θα μπορούσε τώρα κάποιος να ρωτήσει γιατί ο Αδάμ χρειάζονταν να έχει πνεύμα και δεν ήταν αρκετό που είχε σώμα και ψυχή; Ο λόγος είναι πολύ απλός: ο Αδάμ χρειάζονταν πνεύμα γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τον Θεό ο οποίος είναι πνεύμα. Ο Θεός όντας πνεύμα δεν μπορεί να επικοινωνήσει με την σάρκα. Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Είναι κάτι ανάλογο με την περίπτωση του ραδιοσταθμού. Δεν μπορείς να λαμβάνεις τις εκπομπές του σταθμού εκτός αν έχεις τον κατάλληλο δέκτη, δηλαδή ένα ραδιόφωνο. Μπορείς να έχεις πλυντήριο αλλά με το πλυντήριο δεν μπορείς να πιάσεις αυτά που ο σταθμός εκπέμπει αφού γι’ αυτό απαιτείται να έχεις ραδιόφωνο. Ομοίως για να επικοινωνήσεις με τον Θεό και Αυτός μαζί σου είναι απαραίτητο να έχεις πνεύμα. Η ψυχή και το σώμα είναι αρκετά για πράγματα που έχουν να κάνουν με τις πέντε αισθήσεις. Αλλά για πράγματα που έχουν να κάνουν με τον Θεού και τον πνευματικό χώρο είναι απαραίτητο να έχεις πνεύμα. Αυτή η αλήθεια εξηγείται επίσης στην προς Κορινθίους Α 2/β/14:

Προς Κορινθίους Α 2/β/14

"Ο ψυχικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του πνεύματος του Θεού, διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίσει αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται."

(Βάμβας - Αρχαίο κείμενο)

Ο άνθρωπος που έχει μόνο ψυχή και σώμα είναι "ψυχικός άνθρωπος[2]" σε αντίθεση με τον άνθρωπο που έχει ψυχή, σώμα ΚΑΙ πνεύμα (και που χρησιμοποιεί το πνεύμα) που είναι "πνευματικός" άνθρωπος. Ο άνθρωπος με ψυχή και σώμα μόνο δεν μπορεί να δεχτεί "τα του πνεύματος του Θεού". Όπως είπαμε για να είσαι ικανός να δεχτείς "τα του πνεύματος του Θεού", δηλαδή τα σχετικά με τον πνευματικό χώρο, θα πρέπει να έχεις τον κατάλληλο δέκτη δηλαδή πνεύμα. Γι’ αυτό και το απόσπασμα λέει "και δεν δύναται (ο ψυχικός άνθρωπος) να γνωρίσει αυτά, διότι πνευματικώς ανακρίνονται." Ο άνθρωπος της ψυχής και του σώματος είναι αδύνατο να γνωρίσει τα πράγματα του Θεού για τον λόγο ότι αυτά έχουν να κάνουν με το πνεύμα, και αφού δεν έχει πνεύμα δεν μπορεί και να τα γνωρίσει.

Συνοψίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, ο Αδάμ είχε σώμα πλασμένο από το χώμα της γης, ψυχή η οποία είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα, και πνεύμα για να επικοινωνεί με τον Θεό. Ήταν "ψυχή, σώμα και πνεύμα". Έχοντας ξεκαθαρίσει όλα αυτά δεν θα πρέπει να έχουμε καμία απορία σχετικά με το τι συνέβη την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Ο Θεός τους είχε πει ότι την ίδια εκείνη ημέρα που θα έτρωγαν απ’ αυτό το δέντρο θα πέθαιναν χωρίς αναβολή. Ανακαλώντας ότι θάνατος είναι το σταμάτημα ή η απουσία μιας μορφής ζωής, μπορούμε τώρα να δούμε τι πέθανε εκείνη την ημέρα. Ο Αδάμ είχε αρχικά ψυχή, σώμα και πνεύμα και ο σωματικός του θάνατος επήλθε πολλά χρόνια αφότου έφαγε από εκείνο το δέντρο. Αφού τώρα αυτό το οποίο δίνει ζωή στο σώμα είναι η ψυχή, ο Αδάμ είχε ψυχή και σώμα ακόμα και αφού παραβίασε την εντολή του Θεού. Από την άλλη πλευρά, αφού ο Θεός είναι πάντα σωστός σε ότι λέει, κάτι έπρεπε να πεθάνει εκείνη την ημέρα. Αφού ο Αδάμ ήταν ψυχή, σώμα και πνεύμα πριν να φάει και αφού όπως είδαμε συνέχισε να έχει ψυχή και σώμα και αφού έφαγε, αυτό που χάθηκε εκείνη την ημέρα ήταν το πνεύμα που ο Θεός του έδωσε. Συνέχισε να έχει ψυχή και σώμα αλλά δεν είχε πλέον πνεύμα. Το πνεύμα έφυγε απ’ αυτόν και γι’ αυτό ήταν θάνατος για τον Αδάμ αφού ένα από τα τρία συστατικά που συνιστούσαν την οντότητα του, το πνεύμα, έπαψε να είναι πλέον παρών σ’ αυτόν.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσο όμορφα και καθαρά η Βίβλος βάζει τα πράγματα στην θέση τους όταν την αφήσουμε να ερμηνεύσει τον εαυτό της. Στην πραγματικότητα ήταν αυτή ακριβώς η απώλεια του πνεύματος η οποία αποκαταστάθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής όπου το άγιο πνεύμα έγινε ξανά διαθέσιμο. Σήμερα αφού κάποιος πιστέψει στον Ιησού Χριστό και στην ανάσταση του από τους νεκρούς είναι ξανά ψυχή, σώμα και πνεύμα. Παρόλα αυτά σχετικά με αυτό και με αλλά ενδιαφέροντα σημεία θα ασχοληθούμε αναλυτικότερα στο επόμενο τεύχος.


Τάσος Κιουλάχογλου


--------------------------------------------------------------------------------

[1] Οι ανθρώπινες παραδόσεις μας έχουν κάνει να φανταζόμαστε πολλές φορές ένα μήλο όταν διαβάζουμε αυτό το απόσπασμα. Παρόλα αυτά η Βίβλος δεν λέει πουθενά "μήλο". Αυτό που λέει είναι "ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού" Το περιβόητο λοιπόν "μήλο" δεν είναι πάρα μια ανθρώπινη φαντασίωση.

[2] Η λέξη "ψυχικός" χρησιμοποιείται επίσης στην προς Κορινθίους Α 15/ιε/44, 46, Ιακώβου 3/γ/15 και Ιούδα 19.

ΚΟΡΩΝΑ Η ΓΡΑΜΜΑΤΑ - ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΤΥΧΑΙΟ ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΟΤΑΝ

Γιατί οι πιθανότητες δεν είναι μισές-μισές, αλλά υπάρχει ένα μυστικό στη ρίψη του νομίσματος.

Όλοι γνωρίζουν ότι όταν κανείς παίζει «κορώνα ή γράμματα», οι πιθανότητες είναι πάντα μισές-μισές, όσον αφορά την πλευρά που θα προσγειωθεί το νόμισμα. Αυτό, άλλωστε, λένε θεωρητικά και οι νόμοι των πιθανοτήτων στη στατιστική. Μόνο που δεν είναι αλήθεια, σύμφωνα με τρεις ερευνητές του πανεπιστημίου Στάνφορντ και Καλιφόρνιας-Σάντα Κρουζ.
Όπως υποστηρίζουν, αφού προηγουμένως χρησιμοποίησαν βιντεοκάμερα υψηλής ανάλυσης για να καταγράψουν άπειρα «κορώνα-γράμματα», ένα νόμισμα είναι τελικά πιο πιθανό, όταν πέσει κάτω, να έχει προς τα πάνω την επιφάνεια εκείνη, την οποία είχε από πάνω και πριν ξεκινήσει την…πτήση του. Με άλλα λόγια, αν κάποιος κρατά στα δάχτυλα του ένα νόμισμα, με πάνω πλευρά τα γράμματα, και στη συνέχεια ρίξει στον αέρα το νόμισμα, αυτό είναι πιθανότερο, όταν φτάσει στο έδαφος, να συνεχίσει να δείχνει την πλευρά με τα γράμματα.

Πόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί αυτό; Τουλάχιστον 51%, λένε οι Αμερικανοί επιστήμονες, αλλά το ποσοστό μπορεί να ανέβει στο καθόλου ευκαταφρόνητο 55% ή και στο 60%, ανάλογα με τον τρόπο που ρίχνει το νόμισμα στον αέρα αυτός που παίζει. Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι καθαρής τύχης, αλλά με ένα παιχνίδι στο οποίο υπεισέρχονται κι άλλοι παράγοντες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η έκβαση δεν έχει να κάνει τόσο με το πόσο ψηλά πετάγεται το νόμισμα, την ταχύτητα και την φορά του ανέμου κατά τη στιγμή της ρίψης, την θερμοκρασία κλπ., όσο με τον τρόπο της ρίψης, ώστε το νόμισμα να μείνει στον αέρα περισσότερη ώρα στην πλευρά με την οποία ξεκίνησε, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες να προσγειωθεί και στην ίδια πλευρά.
Τα πειράματα ρίψης νομίσματος που βιντεοσκοπήθηκαν, έδειξαν ότι το νόμισμα που πετιέται στον αέρα, δεν περιστρέφεται απλώς γύρω από το άξονά του, αλλά παράλληλα στριφογυρίζει σαν φρίζμπι. Όσο περισσότερο στριφογυρίζει σαν φρίζμπι (κάτι που εξαρτάται κυρίως από την κίνηση του δάχτυλου που εκτόξευσε το νόμισμα στον αέρα), τόσο πιο πολύ μένει από πάνω η ίδια πλευρά με την οποία ξεκίνησε το νόμισμα το «ταξίδι» του. Μια σκληρή επιφάνεια προσγείωσης (π.χ. ένα ξύλινο τραπέζι) μπορεί, μετά την πρόσκρουση σε αυτό, να φέρει τα πάνω-κάτω στο νόμισμα, αλλά μια μαλακή επιφάνεια (π.χ. γρασίδι) είναι πιθανότερο να υποδεχτεί μαλακά και έτσι να συγκρατήσει από πάνω την ίδια επιφάνεια του νομίσματος.
Συνεπώς, το κλειδί, κατά τους ερευνητές, είναι να βλέπει κανείς ποια πλευρά του νομίσματος είναι ορατή, πριν ριχτεί στον αέρα. Ας το έχουν υπόψη τους όσοι ρίχνουν «κορώνα-γράμματα», για παράδειγμα διαιτητές και παίκτες σε ένα παιγνίδι.
Η πρωτότυπη έρευνα έγινε από την καθηγήτρια Στατιστικής του Στάνφορντ Σούζαν Χολμς, τον σύζυγό της Πέρσι Ντιακόνις (πρώην «μάγο» και νυν καθηγητή μαθηματικών και στατιστικής του Στάνφορντ) και τον καθηγητή μαθηματικών Ρίτσαρντ Μοντγκόμερι του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.
Πηγή: www.kathimerini.gτ

ΓΥΑΛΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΣ

Μπορεί να μοιάζουν με γυαλιά αλλά δεν είναι, καθώς δεν διαθέτουν φακούς. Αντίθετα, αυτό που διαθέτουν είναι έναν ειδικό εξοπλισμό που προβάλει υπότιτλους και να διευκολύνει την επικοινωνία μεταξύ ατόμων που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.
Σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρία, την ιαπωνική NEC, η συγκεκριμένη συσκευή-ονομάζεται Tele Scouter- θα βοηθά αρχικά υπαλλήλους που απαντούν σε αιτήματα πελατών. Θα προβάλουν δηλαδή στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού το ιστορικό ενός πελάτη, ενώ ο υπάλληλος θα μιλάει μαζί του. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύεται ότι θα διευκολύνονται οι συναλλαγές.

Ωστόσο, η ίδια συσκευή, με ορισμένα πρόσθετα στοιχεία λογισμικού, θα μπορούσε να χρησιμεύσει και ως εργαλείο μετάφρασης. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να προστεθεί και ένα μικρόφωνο στον εξοπλισμό, με τη βοήθεια του οποίου οι φωνές δύο ανθρώπων σε μια συζήτηση θα μεταφράζονται στη γλώσσα του ενδιαφερομένου και την ίδια στιγμή, θα ακούγεται η μετάφραση μέσω των ακουστικών ή θα προβάλλεται στη μορφή γραπτού κειμένου στον αμφιβληστροειδή.
«Με αυτόν τον τρόπο η συζήτηση δεν θα διακόπτεται», επισημαίνει ο εκπρόσωπος της Nec, Τακαγιούκι Ομινο. Ο ίδιος είπε ότι το σύστημα αυτό θα μπορούσε να διευκολύνει εμπιστευτικές συνομιλίες, γιατί θα καταστήσει περιττή την παρουσία διερμηνέα.
Σύμφωνα με τη Nec, το Tele Scouter θα κυκλοφορήσει στην ιαπωνική αγορά σε ένα χρόνο. Αυτή θα είναι η αρχική έκδοση και δεν θα περιλαμβάνει το σύστημα της μετάφρασης. Το συγκεκριμένο σύστημα θα διατεθεί προς πώληση ένα χρόνο αργότερα, το 2011.
Η τιμή μιας παρτίδας 30 ακουστικών, χωρίς το λογισμικό της μετάφρασης, υπολογίζεται στα 55.000 ευρώ.
Πηγή: Ημερησία

ΧΡΟΝΟΣ

Χρόνος II

Ναυτιλιακός χρόνος
Ως Αστρονομικός ή Ναυτιλιακός χρόνος χαρακτηρίζεται η έννοια του χρόνου σε αστρονομικούς υπολογισμούς ή ναυτικού ενδιαφέροντος που αφορά τη σχετική θέση της Ουράνιας σφαίρας προς τη Γήινη σφαίρα κατά τη στιγμή κάποιας παρατήρησης όπου και προσδιορίζεται αυτή από την γωνιακή απόσταση (δυτική ωρική γωνία) σημείου Γης και ουρανίου σώματος. Το Τρίγωνο θέσεως και η ωρική γωνία σχετίζονται με αυτόν τον χρόνο.

Κυκλικός χρόνος
Η ιδέα του «ταυτόχρονου» συνδέθηκε από αμνημονεύτων εποχών με την εικόνα του κύκλου, καθώς η σχέση χώρου και χρόνου είναι ίδια με αυτήν που έχει η ευθεία σε σχέση με τον κύκλο. Το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου δεν είναι ιδιοτροπία των μαθηματικών, αλλά ένα πρόβλημα ριζωμένο στην εσώτατη ύπαρξή μας. Ο κύκλος δεν είναι μια σειρά απειροστών ευθειών. Κάθε σημείο του είναι ταυτόχρονα το επόμενο σημείο. Μπορούμε να γράψουμε μια εφαπτομένη στον κύκλο, αλλά στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να αγγίξει τον κύκλο, εκτός και αν δούμε το θέμα αυστηρώς μαθηματικά.
Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να περάσουμε από το χρόνο στο χώρο, μόνο αν τον δούμε ως ένα συνεχές, πάλι με τη μαθηματική έννοια. Ο αυθεντικός χώρος δεν είναι μια επιφάνεια που μπορεί να διαιρεθεί, κατά τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να διαιρεθεί ο αυθεντικός χρόνος. Από φιλοσοφικής άποψης ο χώρος δεν βιώνεται ως συνεχές, αλλά ως ένας αριθμός νησίδων ανάμεσα στις οποίες υπάρχει μόνον κενό. Συνεπώς, τόσο ο χώρος όσο και ο χρόνος δεν είναι παρά μορφές της ζωής, που δημιουργεί επιλέγοντας καθοριστικά σημεία και διαστήματα στο χωροχρονικό συνεχές. Ο χώρος στην πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι ένα αφηρημένο μέγεθος, αλλά μια σειρά «τόπων», όπως ο χρόνος είναι μια σειρά φευγαλέων στιγμών. Συνήθως, από αυτές τις οτιγμές επιλέγουμε κάποιες ως σταθερά σημεία εναλλαγής του κυκλικού χρόνου. Αυτές τις στιγμές τις αποκαλούμε εορτασμούς και συνδέονται στενά μέσω του ημερολογίου με τις κυκλικές εναλλαγές του χρόνου. Ο θερισμός, η σπορά, η ανατολή ή η δύση ενός ουράνιου σώματος είναι τα πραγματικά δεδομένα, οι «πληροφορίες» από τις οποίες εξαρτάται η ζωή μας μέσα στο χρόνο.
Στο έργο του Ο Άνθρωπος και το Ιερό8 ο Σαλουά λέγει πως «ο γιορτασμός δεν είναι τίποτ' άλλο παρά η εκ νέου ανακάλυψη και συγκεκριμενοποίηση του χάους» και από αυτή την άποψη κατέχει μια θεμελιακή σχέση με τη δημιουργία. Το πρωταρχικό χάος είναι άχρονο και απεριόριστο, άναρχο και αδιαμόρφωτο. Από τη στιγμή που μορφοποιείται, υφίσταται τους νόμους του χρόνου είτε στην ενοποιημένη είτε στη διαφοροποιημένη μορφή του. Η περιοδικότητα των φαινομένων είναι το μέγεθος που μορφοποιεί, που παρέχει το καλούπι για να εκδηλωθεί το άναρχο δυναμικό του χάους. Από αυτή την άποψη οι αρχέγονοι εορτασμοί συνδέονται με αστρονομικές κοσμικές περιόδους, οι οποίες αντιπροσωπεύουν δεδομένες αξίες στη ζωή. Κάποτε έρχεται η στιγμή της σποράς, του θερισμού, του ύπνου και της αφύπνισης, της δύσης και της ανατολής.
Αρχικά, το έτος δεν ήταν όπως το γνωρίζουμε σήμερα, αλλά σχετιζόταν άμεσα με την εναλλαγή των εποχών και την εναλλαγή σημαντικών περιόδων. Σύμφωνα με την Τζέιν Έλεν Χάρισον ο ελληνικός ενιαυτός είναι το έτος της συγκομιδής, οι «Ώρες» φέρνουν άνθη και καρπούς. Την ίδια στιγμή είναι δαίμονες, δηλαδή Θεοί που ανανεώνουν διαρκώς τη ζωή. Έτσι, το έτος είναι έτος της ψυχής και ο χρόνος είναι χρόνος της ζωής. Βέβαια, αυτό που πρέπει να διακρίνουμε εδώ είναι το γεγονός ότι η σχέση μας με τον εξωτερικό κόσμο μας παρέχει μια σταθερή βάση, πάνω στην οποία επεξεργαζόμαστε ένα ημερολόγιο, τις dies fasti και nefasti, τις εορταστικές και αποφράδες ημέρες του ρωμαϊκού ημερολογίου για παράδειγμα. Μαθαίνουμε, δηλαδή να βάζουμε τις σωστές διαχωριστικές γραμμές, προκειμένου να επιβεβαιώσουμε το χρόνο. Στην αρχαία Ρώμη το ημερολόγιο -δηλαδή οι μέρες τη σποράς, του θερισμού, του γάμου κ.λπ.- διακηρύσσονταν με επίσημο τρόπο από τον rex sacrorum, Βασιλέα των Ιερουργιών και διάδοχο του βασιλιά κατά τις Νόνες, στο πρώτο τέταρτο της σελήνης. Οι Αζτέκοι με τη σειρά τους ονόμαζαν την περίοδο των πενήντα δύο χρόνων, «δεμάτι του χρόνου». Στο τέλος αυτής της περιόδου όλες οι φωτιές έσβηναν για να ανάψουν εκ νέου, υποδεικνύοντας τη φωτιά ως μέσο μέτρησης των χρονικών διαστημάτων. Αν δεν προκηρυσσόταν το νέο ημερολόγιο τα πάντα σταματούσαν, περνώντας στη λήθη της Ωραίας Κοιμωμένης του Κάστρου.
Ποιος είναι αυτός που προκηρύσσει το νέο ημερολόγιο; Ο άνθρωπος, ως αντιπρόσωπος και αγγελιαφόρος της αρχέγονης οντότητας που προκήρυξε τον αρχέγονο χρόνο. Η ανθρώπινη προκήρυξη δεν είναι παρά μίμηση και επανάληψη της αρχικής προκήρυξης, της αρχέγονης οντότητας, της ίδιας της Αρχής που βρίσκεται πίσω από τη Δημιουργία. Σύμφωνα με τα λόγια του Βάλτερ βαν ντερ Βόγκελβαϊντ: Εκείνος που δεν είχε ποτέ αρχή, Εκείνος που μπορεί να φτιάξει μια νέα αρχή, Εκείνος σίγουρα μπορεί να φέρει και το τέλος ή την αιωνιότητα.
Μυθικός χρόνος
Σημαντική παράμετρος στην αντίληψη του χρόνου είναι η συνείδηση του μύθου ως «αληθινής ιστορίας» και όχι ως παραμυθιού, όπως τον αντιλαμβάνεται ένας μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας. Και τούτο γιατί η έννοια μύθος και η έννοια χρόνος είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένες, καθώς ο μύθος παράγει το χρόνο, του δίνει περιεχόμενο και μορφή. Ανάμεσα στα αποκτήματα του πρωτόγονου ανθρώπου, έτσι όπως τα αξιολογούν οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι, εκτός από τα όπλα, τα σκεύη και τα εργαλεία αναφέρονται επίσης οι χοροί, τα τραγούδια, οι ιστορίες, οι τελετουργίες και τα ονόματα. Όλα αυτά είναι μορφές έκφρασης του μύθου που περνά από γενεά σε γενεά. Ο μύθος και η πραγματικότητα είναι άρρηκτα συνυφασμένες έννοιες με κυριολεκτική έκφραση μέσα στη ζωή. Υπό αυτή την έννοια ο μύθος είναι ζωή και η ζωή μύθος9.
Πέρα από αυτό ο μύθος ανάγει τη συνείδηση στην αδιαφοροποίητη αρχή του κόσμου, στον αρχέγονο χρόνο. Η αρχή του κόσμου, της ανθρωπότητας, η αρχή της ζωής και του θανάτου, του ζωικού και του φυτικού βασιλείου, η αρχή του κυνηγιού και της καλλιέργειας, η αρχή της φωτιάς, της λατρείας, των μυητικών τυπικών και των θεραπευτικών δυνάμεων είναι γεγονότα απομακρυσμένα στο χρόνο. Εκεί έχει τα θεμέλιά της η σημερινή ζωή και από εκεί αντλούν την καταγωγή τους οι σύγχρονες κοινωνικές δομές. Οι θείες ή υπερφυσικές οντότητες που δραστηριοποιούνται στο μύθο, τα κατορθώματά τους, οι μοναδικές τους περιπέτειες, όλος αυτός ο θαυμαστός κόσμος είναι μια υπερβατική πραγματικότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Πρόκειται για μια sine qua non συνθήκη στην παρούσα πραγματικότητα.
Ο μύθος είναι ιερή ιστορία. Και τούτο όχι μόνο για το περιεχόμενό της αλλά για τις συγκεκριμένες ιεροφάνειες που θέτει σε κίνηση. Η αφήγηση των μύθων της δημιουργίας ενσωματώνεται στις παγκόσμιες λατρείες, γιατί οι μύθοι είναι από μόνοι τους λατρεία και συνεισφέρουν στο σκοπό για τον οποίο έχουν εγκαθιδρυθεί οι λατρείες σε όλον τον κόσμο. Η υπενθύμιση της δημιουργίας βοηθά τη ζωή του ανθρώπινου γένους, δηλαδή της κοινότητας ή της φυλής. Η υπενθύμιση των μυητικών τελετουργιών βοηθά στην επιβεβαίωση της διάρκειας και της αποτελεσματικότητας της ανθρωπότητας.
Αυτά που ο ο Κ. Τ. Πρέους (K. T. Preuss), ο Μπρόνισλαβ Μαλινόβσκι (Bronislaw Malinowski) και πολλοί άλλοι ακαδημαϊκοί διατύπωσαν με πολυάριθμα και χαρακτηριστικά παραδείγματα, αναφέρονται ουσιαστικά στο γεγονός ότι ο μύθος δεν είναι απλά η αφήγηση μιας ιστορίας, αλλά η βίωση της πραγματικότητας -όχι μια διανοητική αντίδραση σ' ένα αίνιγμα, αλλά μια εξέχουσα πράξη πίστης- μια αναφορά της αρχέγονης πραγματικότητας που ζει στην παρούσα ζωή10. Άλλωστε, η ύπαρξη του κόσμου είτε τη μελετά κανείς μακροκοσμικά ή μικροκοσμικά δεν είναι συμπαγής και αδρανής. Ανανεώνεται διαρκώς μέσω της αναφοράς στο μύθο. Ο μύθος και η ιερή δράση που συνδέεται μαζί του εγγυάται στην πραγματικότητα την επιβίωση του κόσμου.
Σύμφωνα με τον Πρέους, «ο πρωτόγονος άνθρωπος όχι μόνον επαναλαμβάνει, αλλά ανασυνθέτει μέσω του μύθου την αρχική πράξη της Δημιουργίας»11. Ο αρχέγονος χρόνος είναι δημιουργικός. Δημιουργεί αυτό που συμβαίνει σήμερα, μέσω της επανάληψης του μύθου. Διατηρεί μια εικόνα του κόσμου κατά πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες μας συλλήψεις. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι καθορισμένο, τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει, εκτός και αν ανανεώνεται διαρκώς, ενεργοποιούμενο από τον μύθο. Αλλά κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ο μύθος είναι αιτιολογικός, όχι γιατί εξηγεί κάτι, αλλά γιατί παρέχει εγγύηση για την ύπαρξη του γεγονότος. Τούτο βρίσκει την εφαρμογή του όχι μόνο στις ιδιαίτερες όψεις της ζωής, αλλά στο σύνολο της δημιουργίας. Με άλλα λόγια βρίσκει την εφαρμογή του στη δημιουργική δύναμη που βρίσκεται πίσω από την εκδήλωση κάθε γεγονότος.
Στη σύγχρονη εποχή μόνον υπολείμματα αυτής της μυθικής άποψης για τον κόσμο επιβιώνουν. Αυτό δε σημαίνει ότι η μυθική άποψη είναι νεκρή. Επιβιώνει στις μεγάλες θρησκείες του κόσμου, που ζουν ακριβώς εξαιτίας της μυθικής τους άποψης για τον κόσμο και της αιτιολογικής τους σχέσης με το σωτηριολογικό μύθο. Στην εβραϊκή, στη χριστιανική θρησκεία, στο Βουδισμό, τον Ινδουϊσμό, τον Ισλαμισμό, τον Μανδαϊσμό, σε όλες σχεδόν τις αποκαλούμενες μεγάλες ή μικρές θρησκείες του κόσμου υπάρχει ο μύθος της δημιουργίας αλλά και της λύτρωσης, που είναι στην πραγματικότητα μια δεύτερη δημιουργία. Υπάρχουν επίσης τα μυστήρια, καθιερωμένα από τα κεντρικά πρόσωπα κάθε θρησκείας. Σε κάθε, λοιπόν, ενεργοποίηση των μυστηρίων, οποιαδήποτε και αν είναι η εξωτερική μορφή τους, αυτό που αναβιώνει είναι το ρεύμα της ανανέωσης του κόσμου που κουβαλούν εν δυνάμει μέσα τους οι θρησκείες.
Σήμερα η θρησκεία είναι ο κατεξοχήν αντιπρόσωπος της μυθοποιητικής σκέψης, γιατί στα δρώμενά της απεικονίζονται οι σημαντικότερες μορφές της πραγμάτωσης του μύθου. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, η συμμετοχή στα δρώμενα μετατρέπει το βιωμένο χρόνο σε μυθικό χρόνο, τον χρόνο της έναρξης της Δημιουργίας, της μέσης και του τέλους που υποδεικνύεται από την «πρόνοια» ή τους ίδιους τους εαυτούς μας ως συμμέτοχους στη δημιουργία. Ένα έξοχο παράδειγμα αυτής της αλληλοσύνδεσης της αρχής της μέσης και του τέλους βρίσκεται στους πρώτους στίχους της Θείας Κωμωδίας του Δάντη. Στο μέσο της ζωής του ο ποιητής βρίσκεται στο σκοτάδι. Ένα τέρας απειλεί να τον οδηγήσει στον τόπο όπου «ο ήλιος είναι σιωπηλός». Σε αυτό το σημείο μια νέα αρχή πρέπει να γίνει, ένας νέος μύθος να προφερθεί. Κι έτσι γίνεται! Η αρχαιότητα τον παίρνει από το χέρι και τότε όλα τα πλούτη της κόλασης, του καθαρτήριου και του παράδεισου διαχύνονται μέσα στη ζωή του ως νέο περιεχόμενο. Εξαγνισμένος, μεταμορφωμένος τραβά το δρόμο του.
Όπως το εξέφρασε ο Κ. Γκ. Γιουνγκ, «Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι ο ποιητής εργάζεται με υλικά που παίρνει από δεύτερο χέρι. Πηγή της δημιουργικότητάς του είναι η αρχέγονη εμπειρία, για αυτό χρειάζεται μυθολογικό υλικό για να της δώσει μορφή. Ο Γκαίτε ψαχουλεύει στον Κάτω Κόσμο της ελληνικής αρχαιότητας. Ο Βάγκνερ αντλεί από όλο το σώμα της σκανδιναβικής μυθολογίας, ενώ ο Νίτσε επιστρέφει στην ιερατική λειτουργία και αναδημιουργεί το θρυλικό προφήτη των προϊστορικών εποχών». Από αυτή την άποψη οι αυθεντικοί ποιητές είναι εκείνοι που βιώνουν το μυθικό χρόνο. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι συνηθίσαμε τον ομογενοποιημένο χρόνο του ρολογιού μας, αυτόν που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
Ο Έσχατος Χρόνος
Με τον έσχατο χρόνο, ή εσχατολογία όπως έχουμε συνηθίσει να την ακούμε, εννοούμε την άποψη του ανθρώπου για γεγονότα που συμβαίνουν στα όρια του δημιουργημένου κόσμου, για το τι υπήρχε πριν τη δημιουργία του και για το τι θα υπάρξει μετά το τέλος του. Περιλαμβάνει τη δόξα και το μεγαλείο της πρώτης ημέρας, καθώς και τον τρόμο της τελευταίας ημέρας. Όμως, ο αποκαλούμενος πρωτόγονος άνθρωπος δε γνωρίζει τίποτα για την εσχατολογία. Γνωρίζει μόνο τον αρχέγονο χρόνο, που κατά την άποψή του κυριαρχεί σε όλη τη ζωή. Ένα χρόνο που ανανεώνεται διαρκώς μέσα από τα συμβάντα του παρόντος, που εγγυούνται τη ζωή του. Η πραγματικότητα αποκτάται μόνον μέσω της επανάληψης και της συμμετοχής στα τελετουργικά δρώμενα12. Όσο τελεί τις τελετουργίες σωστά, κάθε μέρα ξαναδημιουργεί τον κόσμο ή μάλλον τον αναδημιουργεί για εκείνον ο δημιουργικός λόγος του μύθου. Τούτη η διαδικασία της καθημερινής ανανέωσης της ζωής είναι παρούσα ακόμη και σήμερα στους απόγονους των Μάγια και των γηγενών (αβορίγινων) της αυστραλιανής ηπείρου13.
Όμως, εδώ λείπει το τέλος της ιστορίας. Ο χρόνος παραμένει ακίνητος, όπως στο παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης. Όπως η έναρξη υπονοεί μια αρχέγονη αρχή, έτσι και κάθε τέλος προϋποθέτει μια ολοκλήρωση μια «τελική κρίση». Οπωσδήποτε μέσα σε ένα εκδηλωμένο και συνεπώς δυαδικό σύμπαν ο αρχέγονος χρόνος βρίσκει το ταίρι του στον έσχατο χρόνο, αλλά μόνον όταν η ανθρωπότητα προχωρήσει αρκετά στην οδυνηρή συνειδησιακή της αφύπνιση, επιλέγοντας για τον εαυτό της είτε τον υπέρτατο τρόμο ή την αιώνια ευδαιμονία. Η πιο ριζοσπαστική εικόνα του τέλους είναι πιθανώς εκείνη του Ράγκναροκ, της σκανδιναβικής μυθολογίας, της στιγμής κατά την οποία οι Θεοί πεθαίνουν μαζί με τους ανθρώπους. Αλλά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι οι λαοί που δημιούργησαν έναν κόσμο για την ύπαρξή τους, οι Ινδοί, οι Πέρσες, οι Έλληνες, οι Άραβες, οι Εβραίοι, οι Μάγια και πολλοί άλλοι, όρισαν επίσης και το τέλος του. Η ιδέα του τέλους του χρόνου είναι πιθανώς προσπάθεια αναίρεσης της αιώνιας στάσης, μια προσπάθεια για να σπάσει ο κύκλος.
Πηγή: Βικιπαίδεια

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

1 x 8 + 1 = 9
12 x 8 + 2 = 98
123 x 8 + 3 = 987
1234 x 8 + 4 = 9876
12345 x 8 + 5 = 98765
123456 x 8 + 6 = 987654
1234567 x 8 + 7 = 9876543
12345678 x 8 + 8 = 98765432
123456789 x 8 + 9 = 987654321

1 x 9 + 2 = 11
12 x 9 + 3 = 111
123 x 9 + 4 = 1111
1234 x 9 + 5 = 11111
12345 x 9 + 6 = 111111
123456 x 9 + 7 = 1111111
1234567 x 9 + 8 = 11111111
12345678 x 9 + 9 = 111111111
123456789 x 9 +10= 1111111111

9 x 9 + 7 = 88
98 x 9 + 6 = 888
987 x 9 + 5 = 8888
9876 x 9 + 4 = 88888
98765 x 9 + 3 = 888888
987654 x 9 + 2 = 8888888
9876543 x 9 + 1 = 88888888
98765432 x 9 + 0 = 888888888

1 x 1 = 1
11 x 11 = 121
111 x 111 = 12321
1111 x 1111 = 1234321
11111 x 11111 = 123454321
111111 x 111111 = 12345654321
1111111 x 1111111 = 1234567654321
11111111 x 11111111 = 123456787654321
111111111 x 111111111=12345678987654321

ΠΟΙΑ Η ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ;

Filed under: Mετεμψύχωση by: giem®
Για την μετεμψύχωση που με ρωτάτε δεν έχω προσωπική γνώμη. Εγώ ασπάζομαι και δέχομαι την γνώμη της Εκκλησίας, που είναι ορθή και ασφαλής, ότι δηλ. «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν και μετά τούτο κρίσις», που σημαίνει: Μια φορά θα πεθάνουν οι άνθρωποι και μετά τον θάνατο θα κριθούν. Μια φορά πεθαίνει ο άνθρωπος, όχι πολλές.

Κι όταν πεθαίνει, το σώμα του πηγαίνει στη γή, όπως αποφάσισε ο Κύριος («Γή είσαι και στη γή θα γυρίσεις»), και...
διαλύεται στα στοιχεία που το έχουν συνθέσει. Η ψυχή του, ώς αθάνατη και άυλη πηγαίνει στον τόπο που ετοίμασε με τα έργα της. Αν έχεις έργα καλά και αγαθά, πήγαινει σε τόπο φωτεινό και χλοερό, σε τόπο αναπαύσεως, αν έχεις έργα πονηρά και κακά, πήγαινει σε τόπο ζοφερό, όπου δεν υπάρχει καμιά παρηγοριά.

Η Εκκλησία διδάσκει ότι αυτός που πεθαίνει δεν μετενσαρκώνεται ούτε μετεμψυχώνεται. Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τη διδασκαλία της μετεμψύχωσης ως πλάνη και αίρεση και αναθεμάτισε όσους την παραδέχονται. Ένας γνωστός μου είχε πει σε κάποιους διανοούμενους ότι είχε γεννηθεί 200 φορές.

Ένας Άγγλος αξιωματικός, που επισκέφτηκε το Μοναστήρι μας το 1923, χαιρετούσε χαρούμενος και ασπαζόταν ένα γαϊδούρι έξω από το Μοναστήρι. Τον ρώτησα γιατί το χαιρετά με αυτό τον τρόπο και αποκρίθηκε ότι πριν από 40 ημέρες πέθανε ο πατέρας του και η ψυχή (του πατέρα του) έφυγε και ήρθε στο γαϊδούρι.

Τον ρώτησα πως το κατάλαβε και μου είπε ότι, μόλις τον είδε το γαϊδούρι, κούνησε τα αυτιά του, γέλασε και τον κοίταξε στα μάτια!
Ο Θεός να μας λυτρώσει από τις παγίδες και τις πλάνες του πονηρού, και θα μας λυτρώσει, αν έχουμε ταπείνωση και ρωτάμε τους πνευματικούς μας πατέρες και αν ακολουθούμε όσα παραλάβαμε από την Αγία Γραφή και την αγία μας Εκκλησία μέσω των Αποστόλων και των αγίων Πατέρων και Διδασκάλων.

Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΦΑΝΑΤΑΖΟΜΑΣΤΕ

Ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται περισσότερα από όσα φανταζόμαστε
Filed under: by: giem®

Οι προσπάθειες των διαφημιστών τη δεκαετία του 1950 να επηρεάσουν τους καταναλωτές με διαφημιστικά «παρασυνειδησιακά» μηνύματα, τα οποία εμφανίζονταν αστραπιαία στην οθόνη χωρίς να γίνονται αντιληπτά, ίσως τελικά να... έχει επιστημονική βάση.

Νέα έρευνα, που δημοσιεύεται στην έγκριτη επιθεώρηση Neuron, δείχνει ότι οι συνειδητές αποφάσεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων μπορεί να επηρεάζονται από ερεθίσματα που δεν γίνονται αντιληπτά από τη συνείδηση.

Στο πείραμα του Δρ Ματίας Πεσιγκλιόνε στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου, 20 ενήλικοι εθελοντές τοποθετήθηκαν μπροστά σε οθόνες στις οποίες εμφανιζόταν διαδοχικά δύο αφηρημένες εικόνες. Ανάμεσα στις εικόνες αυτές εμφανιζόταν στιγμιαία (για 33 ή 50 χιλιοστά του δευτερολέπτου) ένα από δύο διαφορετικά σύμβολα.

Μετά την προβολή των εικόνων, οι εθελοντές έπρεπε να «ακολουθήσουν το ένστικτό τους» και να μαντέψουν ποιο σύμβολο είχε προβληθεί. Αν μάντευαν σωστά, κέρδιζαν ένα ευρώ, ενώ αν μάντευαν λανθασμένα έχαναν το ίδιο ποσό.

Έπειτα από μερικές δεκάδες επαναλήψεις, οι εθελοντές άρχισαν να κερδίζουν χρήματα, ένδειξη ότι είχαν ασυνείδητα αντιληφθεί ποιο σύμβολο είχε περάσει αστραπιαία μπροστά στα μάτια τους, αναφέρει το AFP. Αν οι εθελοντές πατούσαν το κουμπί στην τύχη, θα μάντευαν σωστά στο 50% των περιπτώσεων. Όμως οι επιλογές τους ήταν ορθές πολύ συχνότερα, στο 63% των περιπτώσεων κατά μέσο όρο.

Η έρευνα υποδεικνύει ότι τα λεγόμενα παρασυνειδησιακά μηνύματα όχι μόνο γίνονται ασυνείδητα αντιληπτά, αλλά επηρεάζουν και τις συνειδητές αποφάσεις.

Το συμπέρασμα αυτό έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες μελέτες, που έδειχναν ότι τα παρασυνειδησιακά μηνύματα επηρεάζουν «αυτόματες» λειτουργίες που δεν εμπλέκουν τη συνειδητή σκέψη. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι, όπως και τα πειραματόζωα, μπορεί να αρχίσουν να ιδρώνουν από άγχος όταν περάσει από μπροστά τους μια εικόνα την οποία έχουν συνδέσει με ένα ηλεκτρικό σοκ που τους έγινε στο εργαστήριο.

Το σημείο-κλειδί στην επεξεργασία των παρασυνειδησιακών μηνυμάτων, εκτιμούν οι ερευνητές, είναι οι θετικές ή αρνητικές συνέπειές τους. Έτσι, για να είναι αποτελεσματική η παρασυνειδησιακή διαφήμιση, τα αστραπιαία μηνύματα θα πρέπει να συνοδεύονται από κάποιου είδους επιβράβευση.
ΠΗΓΗ: http://www.in.gr

ΣΕΙΣΜΟΙ - ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΑΜΕ

Γενικά για τους σεισμούς

Ο σεισμός είναι μια απότομη κίνηση ή δόνηση του στερεού φλοιού της Γης. Συνήθως προέρχεται από τη διάρρηξη γεωλογικών στρωμάτων και την απότομη μετατόπιση των δύο τμημάτων κάτω από την επιφάνεια της Γης. Τα ρήγματα συνδέονται άμεσα με τη δημιουργία των επιφανειακών σεισμών, γι' αυτό και χαρακτηρίζονται σεισμογόνα ρήγματα.

Ανάλογα με το εστιακό τους βάθος χωρίζονται σε επιφανειακούς (h < 60 km), σε ενδιάμεσου βάθους και σε μεγάλου βάθους (h > 300 km). Οι δύο τελευταίοι ονομάζονται και πλουτώνιοι.

Η κίνηση των λιθοσφαιρικών πλακών

Η λιθόσφαιρα χωρίζεται σε επτά πολύ μεγάλες πλάκες, αλλά υπάρχει κι ένα πλήθος άλλων μικρότερων. Π.χ. στην περιοχή του Αιγαίου υπάρχουν πολλές μικρές πλάκες. Οι πλάκες επιπλέουν στην πλαστική ασθενόσφαιρα.

Τριών ειδών κινήσεις μπορούν να συμβούν στα όρια μεταξύ πλακών

Δημιουργία (επέκταση) πλάκας. Σε μεσο-ωκεάνια ρήγματα απομακρύνονται κατά μερικά cm/year και σε περιοχές αποχώρησης λιωμένα πετρώματα αναδύονται και δημιουργούν νέο ωκεάνιο δάπεδο στις δύο πλευρές του ρήγματος. Στο όριο αυτό δημιουργίας μια μεσο-ωκεάνια ράχη (οροσειρά) την οποία αποτελεί το τελευταίο αναδυόμενο πέτρωμα. Καθώς ψύχεται το νέο πέτρωμα τα μαγνητικά του υλικά προσανατολίζονται ανάλογα με τον προσανατολισμό του μαγνητικού πεδίου την εποχή εκείνη. Καθώς το γεωμαγνητικό πεδίο αλλάζει φορά κάθε 1x106 έτη περιμένουμε να δούμε στρώματα (στην άκρη της ράχης) με εναλλασσόμενη μαγνήτιση.

Καταστροφή πλάκας (λόγω καταβύθισης μέρους της). Μία πλάκα γλιστρά κάτω από μία άλλη και λιώνει καθώς εισχωρεί στον μανδύα. Αυτή η περιοχή ονομάζεται ζώνη καταβύθισης και δημιουργεί μεσο-ωκεάνιες τάφρους. Όπου τα ελαφρότερα μέρη της καταβυθιζόμενης πλάκας λιώνουν αυτά ανέρχονται στην επιφάνεια και δημιουργούν ηφαίστεια. Όταν ηπειρωτικά τμήματα από αντίθετες πλάκες συμπιέζονται σε μία ζώνη καταβύθισης, επειδή είναι ελαφρότερα από το βυθιζόμενο υπόστρωμα, αναγκάζονται να καμφθούν και σχηματίζουν οροσειρές.

Κίνηση πλακών. Σε μερικά όρια οι γειτονικές πλάκες γλιστρούν μεταξύ τους χωρίς να συγκρούονται ή να αποχωρίζονται. Τα όρια αυτά όπου έχουμε μόνο οριζόντια κίνηση λέγονται ζώνες θραύσης (ή ρήγματα μετασχηματισμού). Εκεί οι σεισμοί είναι συχνό φαινόμενο λόγω της τριβής ανάμεσα στα όρια των πλακών. Εν γένει λοιπόν μία ιδανική πλάκα θα έχει μία πλευρά σε ζώνη καταβύθισης, την απέναντι σε ζώνη ανύψωσης και τις πλάγιες να γλιστρούν οριζόντια σε σχέση με τις γειτονικές.


Σεισμικά κύματα

Για να εκτιμηθούν τα αποτελέσματα των σεισμών πρέπει να καθοριστούν διάφορα στοιχεία, που χρησιμεύουν σαν βάση εκτιμήσεως. Πρώτο στοιχείο είναι η εστία του σεισμού, η υπόγεια θέση στην οποία γεννιέται ο σεισμός. Δεύτερο στοιχείο είναι το επίκεντρο του σεισμού , δηλ. η περιοχή της επιφάνειας της Γης που βρίσκεται κάθετα πάνω από την εστία. Έπειτα πρέπει να διακρίνουμε τα διάφορα σεισμικά κύματα, καθώς και τα αποτελέσματα των σεισμών (καταστροφές, πλημμύρες, πυρκαγιές, ανθρώπινα θύματα). Τα αποτελέσματα ποικίλλουν ανάλογα με τις συνθήκες (αντοχή υπεδάφους, κατασκευή σπιτιών, πυκνότητα πληθυσμού, τοπική ώρα, συνήθειες πληθυσμού.


Όταν ένας σεισμός χτυπά ο πρώτος παλμός της ενέργειας, που έρχεται από το σημείο της εστίας, περιλαμβάνει τα πρωτεύοντα ή κύματα πίεσης (P - primary). Είναι διαμήκη κύματα και διατρέχουν όλη τη Γη ενώ φτάνουν πρώτα σε ένα σεισμολογικό σταθμό. Κινούνται βραχώδη εδάφη με 6, περίπου, km/s ενώ στο νερό με το ένα τρίτο αυτής της ταχύτητας. Όταν φθάσουν στην επιφάνεια της Γης μπορούν να κινηθούν και στον αέρα, σαν ηχητικά κύματα. Ανάλογα με τη συχνότητά τους μπορούν να ακουστούν από τον άνθρωπο ή μόνο από τα ζώα.

Τα επόμενα κύματα που φτάνουν σε ένα τόπο είναι τα δευτερεύοντα (S - secondary). Δεν διαδίδονται μέσω υγρών σωμάτων (π.χ. στη θάλασσα ή στον εξωτερικό πυρήνα της Γης). Είναι πιο αργά (κινούνται με περίπου 2 km/sec), αλλά πιο ισχυρά και καταστρεπτικά από τα διαμήκη και τα ακολουθούν στο σεισμόγραμμα.

Τα κύματα P ταξιδεύουν δύο φορές γρηγορότερα από τα δευτερεύοντα (S) κύματα και αυτά είναι που φέρνουν την ισχυρή καταστρεπτική μετακίνηση του εδάφους, χαρακτηριστική των μεγάλων σεισμών. Τα κύματα S χρησιμοποιούνται παραδοσιακά για να αξιολογήσουν το μέγεθος ενός σεισμικού γεγονότος, αλλά αυτές οι πληροφορίες σταχυολογούνται μόνο μετά από το σεισμό.

Τα δύο παραπάνω κύματα διέπονται από όλες τις αρχές διάδοσης των κυμάτων (ανάκλαση, διάθλαση, αρχή του Fermat και του Huygens).


Τέλος, όταν η ενέργεια ενός σεισμού φθάσει στην επιφάνεια της Γης, δημιουργούνται δύο άλλοι τύποι επιφανειακών σεισμικών κυμάτων που έπονται των άλλων δύο. Το όνομά τους προέρχεται από αυτόν που τα ανακάλυψε και δημιουργούνται όταν η εστία είναι σε μικρό βάθος.

Τα πρώτα είναι τα κύματα Love (τα ανακάλυψε ο H. Love θεωρητικά το 1911), που κατά τη διάδοσή τους τα υλικά σημεία του μέσου ταλαντώνονται οριζοντίως, καθέτως προς τη διεύθυνση διάδοσης του κύματος. Δημιουργούν δηλαδή μετακινήσεις πλευρικές της επιφανείας του εδάφους. Είναι μάλιστα γραμμικώς πολωμένα.

Και τα δεύτερα είναι τα κύματα Rayleigh (τα ανακάλυψε το 1887 ο Strutt Rayleigh), που κατά τη διάδοση τους τα υλικά σημεία του μέσου κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές των οποίων οι μεγάλοι άξονες είναι κατακόρυφοι και οι μικροί παράλληλοι με τη διεύθυνση διάδοσης του κύματος. Διαδίδονται στα επιφανειακά στρώματα της Γης και για το λόγο αυτό δεν εμφανίζονται σχεδόν καθόλου σε σεισμούς με βαθύτερες εστίες.

Τα δύο τελευταία κύματα κινούνται πιο αργά από τα πρώτα (P και S) αλλά είναι πιο καταστρεπτικά, ιδιαίτερα τα κύματα Love. Ειδικά τα τελευταία είναι συχνά υπεύθυνα για την κατάρρευση των κτιρίων.

Οι σεισμοί καταγράφονται από ένα σεισμογραφικό δίκτυο. Κάθε σεισμικός σταθμός στο δίκτυο μετρά τη μετακίνηση του εδάφους στο τόπο εκείνο. Η ολίσθηση του βράχου πάνω από ένα άλλο σε ένα σεισμό απελευθερώνει ενέργεια που κάνει το έδαφος να δονείται. Αυτή η δόνηση ωθεί το πλαϊνό τμήμα του εδάφους και το αναγκάζει να δονηθεί. Έτσι συνεχίζεται να διαδίδεται η ενέργεια του σεισμικού κύματος.

Το πόσο καταστροφικός θα είναι ένας σεισμός έχει περισσότερο σχέση με την ένταση και λιγότερο με το μέγεθος. Έτσι εξαρτάται από διάφορες φυσικές αλλά και τεχνητές συνθήκες, μεταξύ των οποίων είναι και οι παρακάτω:

Το βάθος της σεισμικής εστίας. Όσο μικρότερο εστιακό βάθος τόσο μεγαλύτερη ένταση.

Η σεισμική επιτάχυνση. Αυτή είναι ανάλογη της έντασης ενός σεισμού και σαν μονάδα χρησιμοποιούμε την επιτάχυνση της βαρύτητας g. Χοντρικά, 1g είναι 10m/sec2. Το μέγεθός της επιτάχυνσης εξαρτάται από το έδαφος και για αυτό σε κάθε σεισμό έχουμε διαφορετικές επιταχύνσεις της εδαφικής κίνησης, ανάλογα με την περιοχή. Για παράδειγμα, στο σεισμό του 1999 της Πάρνηθας άλλες επιταχύνσεις είχαμε στη περιοχή της Αθήνας και μεγαλύτερες στην Πάρνηθα.

Η χρονική διάρκεια ενός σεισμού, όπως στο σεισμό του 1999. Γενικά, οι μεγαλύτεροι σεισμοί διαρκούν περισσότερο.

Το έδαφος θεμελίωσης. Στα αμμώδη (χαλαρά) εδάφη έχουμε μεγαλύτερες ζημιές στα κτίρια.

Οι επιπτώσεις ενός σεισμού σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή θα είναι δραματικά μεγαλύτερες από αυτές σε ένα αραιοκατοικημένο χωριό. Έτσι, για παράδειγμα, ο σεισμός της Ρόδου, το 1926, μεγέθους (υπολογίστηκε αργότερα) 8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, είχε 12 νεκρούς και σχετικά λίγες υλικές ζημιές σε σύγκριση με το σεισμό 5.9 της κλίμακας Ρίχτερ, που έγινε στην Πάρνηθα το 1999 στο πυκνοκατοικημένο λεκανοπέδιο της Αθήνας. Δείτε και το άρθρο: Η αύξηση των αστικών πληθυσμών ανά τον κόσμο, απειλείται από καταστροφικούς σεισμούς

Οι κλίμακες των σεισμών

Υπάρχουν πολλές κλίμακες και διάφορα σεισμικά μεγέθη Μ. Έχουμε δε διαπιστώσει ότι κάθε κέντρο (σεισμολογικό ινστιτούτο) για τον ίδιο σεισμό ανακοινώνει διαφορετικό μέγεθος. Γιατί όμως ανακοινώνεται κάθε φορά διαφορετικό μέγεθος;

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να μετρηθούν οι διαφορετικές όψεις ενός σεισμού. Το μέγεθος Μ είναι το πιο κοινό μέτρο ενός σεισμού. Επειδή είναι μέτρο του μεγέθους της πηγής του σεισμού, είναι ο ίδιος αριθμός οπουδήποτε και να είμαστε, όπως και να τον αισθανθούμε. Η κλίμακα Richter μετρά τη μεγαλύτερη διαταραχή-κίνηση στην καταγραφή, αλλά υπάρχουν κι άλλες κλίμακες μεγέθους που μετρούν διαφορετικά μέρη του σεισμού.

Μια αύξηση του μεγέθους κατά ένα (για παράδειγμα, από 4.6 σε 5.6) αναπαριστά μια δεκαπλάσια αύξηση στο πλάτος του κύματος σε ένα σεισμογράφο ή περίπου μια αύξηση περίπου κατά 25 φορές της ελευθερούμενης ενέργειας. Με άλλα λόγια, ένας σεισμός μεγέθους 6.7 ελευθερώνει πάνω από 700 φορές (25 επί 25) την ενέργεια ενός σεισμού 4,7.

Τα μεγέθη που χρησιμοποιούνται για τη μέτρηση ενός σεισμού είναι τα παρακάτω:

ML Είναι το τοπικό μέγεθος (Magnitude Local: τοπικό μέγεθος που παρουσιάστηκε από τον Charle Richter το 1935). Η κλίμακα Richter είναι ένας μαθηματικός τύπος. Το μέγεθος ενός σεισμού καθορίζεται από το λογάριθμο του πλάτους των κυμάτων που καταγράφονται από τους σεισμογράφους σε μια ορισμένη περίοδο. Το ML είναι αξιόπιστο, όταν υπολογίζεται από σεισμογράφους που δεν απέχουν περισσότερο από 600 χιλιόμετρα από το επίκεντρο του σεισμού. Ισχύει μόνο για ορισμένη συχνότητα σεισμικών κυμάτων και για ορισμένη απόσταση από το επίκεντρο. Έτσι, για διαφορετικές αποστάσεις από το επίκεντρο του σεισμού οι σεισμολόγοι βασίζονται σε διαφορετικά σεισμικά κύματα για τους υπολογισμούς τους.

Ms Είναι το μέγεθος που λαμβάνεται από τη μέτρηση των κυμάτων επιφανείας. Να σημειώσουμε ότι το Ms είναι μεγαλύτερο από το ML. Για παράδειγμα, αν το μέγεθος ενός σεισμού μετρήθηκε σαν 5 βαθμοί της κλίμακας Ρίχτερ (ML), μπορεί να μετρηθεί και ως 5.5 Ms. Το Ms είναι αξιόπιστο για επιφανειακούς (< 50 km βάθος) σεισμούς και για μεγάλες αποστάσεις από το επίκεντρο. Χρησιμοποιείται στην Ελλάδα και προτάθηκε από τον Παπαζάχο. Η ενέργεια που εκλύεται δίνεται σε erg από τον τύπο : logE=12,24+ 1,40Ms.

MB Είναι μια επέκταση της κλίμακας Richter και έτσι εκμεταλλευόμαστε καλύτερα το δίκτυο των σεισμογράφων. Είναι το μέγεθος που λαμβάνεται από τη μέτρηση των πρωτευόντων P κυμάτων (Compressional Body Wave Magnitude). Είναι αξιόπιστο μέγεθος σεισμών με μεγαλύτερα εστιακά βάθη και για μεγάλες αποστάσεις από το επίκεντρο.

Mw Όλα τα προηγούμενα μεγέθη βγαίνουν από τύπους που περιέχουν ένα συγκεκριμένο πλάτος ταλάντωσης ενός σεισμικού κύματος σε κάποια χρονική στιγμή. Το Mw, το οποίο χρησιμοποιείται για τη μέτρηση μεγάλων σεισμών, υπολογίζεται από ένα πολύπλοκο τύπο και είναι πολύ αξιόπιστο.

Md Είναι η κλίμακα μεγέθους διάρκειας.

Mo Η κλίμακα μεγέθους σεισμικής ροπής, που θεωρείται η πιο ακριβής. Προτάθηκε το 1979 και δεν εξαρτάται από την περίοδο των σεισμικών κυμάτων αλλά στη μέτρηση της σεισμικής ροπής.

Me (Choy and Boatwright 1995), το οποίο εκφράζει το δυναμικό καταστροφικότητας ενός σεισμού και χρησιμοποιείται για την ποσοτικοποίηση εκλυόμενης σεισμικής ενέργειας μεγάλων συμβάντων.

Από τον τύπο logE=12,24+ 1,40Ms προκύπτει ότι για σεισμό 5 Richter η ενέργεια που ελευθερώνεται είναι 24.1019 erg ενώ από 6 Richter η ενέργεια είναι 64.1020 erg. Δηλαδή για μια αύξηση κατά 1 Richter εκλύεται ενέργεια περίπου 25 φορές περισσότερη. Σημειωτέον ότι η βόμβα που δοκιμάστηκε στα νησιά Μπικίνι ήταν 1019 erg.

Πόση ενέργεια απελευθερώνεται σε έναν σεισμό;

Οι σεισμοί αποδεσμεύουν ένα τεράστιο ποσό ενέργειας κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μπορούν να είναι τόσο καταστρεπτικοί.

Ο πίνακας παρουσιάζει τα μεγέθη με το κατά προσέγγιση ποσό της ποσότητας TNT που απαιτείται για να αποδεσμεύσει το ίδιο ποσό ενέργειας.

Μέγεθος
Κατά προσέγγιση ισοδύναμη ενέργεια TNT

4.0
1010 τόνοι

5.0
31800 τόνοι

6.0
1.010.000 τόνοι

7.0
31.800.000 τόνοι

8.0
1.010.000.000 τόνοι

9.0
31.800.000.000 τόνοι


Τα μεγέθη ταξινομούνται ως εξής:

Μεγάλος: M > =8
Σημαντικός: 7 < =M < 7.9
Ισχυρός: 6 < = M < 6.9
Μέτριος: 5 < =M < 5.9
Ασθενής: 4 < =M < 4.9
Ασήμαντος: 3 < =M < 3.9
Μικρός: M < 3

Ανάλογα με τη γεωλογία της περιοχής γίνονται διορθώσεις στα διάφορα μεγέθη. Επίσης επιλέγεται εκείνο το μέγεθος που εκφράζει με τη μεγαλύτερη ακρίβεια το σεισμικό συμβάν. Για παράδειγμα, εάν μια σεισμική εστία βρίσκεται σε μεγάλο βάθος, τότε δεν παράγονται επιφανειακά κύματα, όπως γίνεται στους πιο αβαθείς σεισμούς, και δεν θα υπολογιστεί -ή καλύτερα δεν θα ανακοινωθεί- το μέγεθος Ms, αλλά το ML ή το MB. Αν το επίκεντρο είναι μακριά (αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα), τότε πιο αξιόπιστο μέγεθος είναι το MB.

Αν όμως ο σεισμός είναι αρκετά μεγάλος, το μέγεθός του θα το αποδώσει το στιγμιαίο μέγεθος Mw, γιατί ενώ οι μεγάλοι σεισμοί έχουν μεγαλύτερη διάρκεια από τους μικρότερους, το MB προσδιορίζεται από το πλάτος των P κυμάτων στα πρώτα 5 δευτερόλεπτα της δόνησης. Έτσι το MB, δεν θα αποδώσει με ακρίβεια το πραγματικό μέγεθος μεγάλων σεισμών, οι οποίοι, συνήθως, διαρκούν περισσότερο και δίνουν το πραγματικό μέγεθός τους μετά την πάροδο μερικών δευτερολέπτων.

Η κλίμακα Mercalli

Η ένταση από την άλλη είναι ένα μέτρο της αναταραχής και των ζημιών που προκαλούνται από το σεισμό, και αυτή η τιμή φυσικά αλλάζει από θέση σε θέση. Εξαρτάται όχι μόνο από το μέγεθος του σεισμού αλλά επίσης από την απόσταση από το επίκεντρο του σεισμού αλλά και τη γεωλογική μορφή του τόπου.

Οι κλίμακες έντασης, όπως είναι η τροποποιημένη κλίμακα Mercalli και η κλίμακα Rossi-Forel, μετρούν το ποσό της σεισμικής αναταραχής σε μια ιδιαίτερη θέση. Έτσι η ένταση ενός σεισμού θα μεταβάλλεται ανάλογα με το τόπο που είμαστε. Μερικές φορές οι σεισμοί αναφέρονται από τη μέγιστη ένταση που παράγουν. Οι κλίμακες μεγέθους, όπως είναι το μέγεθος Richter μετρούν το μέγεθος του σεισμού στην πηγή της. Έτσι δεν εξαρτώνται από εκεί που γίνεται η μέτρηση.

Στη σεισμολογία οι βλάβες που οφείλονται στους σεισμούς μετρώνται με τη σεισμική ένταση, η οποία είναι ένα μέτρο της αισθητότητας και των αποτελεσμάτων του σεισμού και συνδέεται με το μέγεθος με διάφορες εμπειρικές σχέσεις. Η μέτρηση της έντασης γίνεται με τη δωδεκάβαθμη κλίμακα Mercalli, της οποίας οι διαβαθμίσεις στηρίζονται στην εκτίμηση των μακροσεισμικών αποτελεσμάτων ενός σεισμού.

Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι κάθε μέγεθος είναι έγκυρο για συγκεκριμένη συχνότητα και τύπο σεισμικού σήματος. Όλες αυτές οι σεισμικές κλίμακες, όταν υπολογίζονται μέσα στα όρια της εγκυρότητάς τους, είναι ισοδύναμες με την κλίμακα Ρίχτερ.

Παλιότερα (τριάντα χρόνια πριν) μπορούσε να υπάρχει απόκλιση, αυτού που είχε ανακοινωθεί από το πραγματικό μέγεθος ενός σεισμού, μέχρι 0,4%. Σήμερα, η απόκλιση είναι ακόμα μικρότερη και συνεπώς δεν θα πρέπει ανησυχούμε για το αν αποδίδεται κάθε φορά το σωστό μέγεθος. Οι μικρές διαφορές που παρατηρούνται στις ανακοινώσεις, οφείλονται στη γεωλογική ιδιομορφία της κάθε περιοχής.

Όταν εμφανίζεται ένας σεισμός, οι πρώτες πληροφορίες που υποβάλλονται σε επεξεργασία και αναμεταδίδονται είναι συνήθως βασισμένες σε ένα υποσύνολο των σεισμικών σταθμών του σεισμικού δικτύου, ειδικά στην περίπτωση ενός μεγάλου σεισμού. Αυτό γίνεται έτσι ώστε κάποιες πληροφορίες να μπορούν να ληφθούν αμέσως χωρίς να αναμένονται οι πληροφορίες όλων των σταθμών του δικτύου, κάτι που γίνεται αργότερα. Κατά συνέπεια, το πρώτο μέγεθος που ανακοινώνεται είναι συνήθως βασισμένο σε έναν μικρό αριθμό καταγραφών από το δίκτυο των σεισμογράφων. Αργότερα που έρχονται πρόσθετα στοιχεία γίνεται νέα επεξεργασία και αλλάζει το μέγεθος και το κέντρο με περισσότερη ακρίβεια.

Μερικές φορές το μέγεθος σεισμού αναφέρεται από διαφορετικά δίκτυα βασισμένα μόνο στις καταγραφές τους. Σε εκείνη την περίπτωση, τα διαφορετικά μεγέθη που ανακοινώνονται είναι αποτέλεσμα των μικρών διαφορών στα όργανα και των θέσεων τους όσον αφορά το επίκεντρο του σεισμού. Μάλιστα μετά από μερικές μέρες οι σεισμολόγοι συνήθως συμφωνούν σε ένα νούμερο για το μέγεθος.

Συχνά, αναφέρονται για έναν σεισμό διάφορα, ελαφρώς διαφορετικά, μεγέθη. Αυτό συμβαίνει επειδή η σχέση μεταξύ των σεισμικών μετρήσεων και του μεγέθους είναι σύνθετη και διαφορετικές διαδικασίες θα δώσουν συχνά ελαφρώς διαφορετικά μεγέθη για τον ίδιο σεισμό.

Έτσι ένα συχνό λάθος που γίνεται, κατά την ανακοίνωση του μεγέθους ενός σεισμού στα ΜΜΕ, είναι ότι ανάγουν όλα τα σεισμικά μεγέθη σε αυτήν την κλίμακα: "Ο σεισμός ήταν μεγέθους 7 βαθμών της κλίμακας Richter''. Και αμέσως μετά ακολουθεί ανακοίνωση από άλλο σεισμολογικό κέντρο με διαφορετικό μέγεθος του σεισμού. Αλλά όπως είπαμε το σωστό μέγεθος του σεισμού βγαίνει αργότερα και τα μεγέθη που ανακοινώνονται μπορεί να έχουν μικρές αποκλίσεις.

Αναφορές: Από την Αμερικανική ιστοσελίδα http://earthquake.usgs.gov, την Εκπαιδευτική εγκυκλοπαίδεια, από μια διάλεξη στη Σεισμολογία (Ν. Φλυτζάνη) και άρθρο του Θ. Κανέλλη για τους σεισμούς.

ΝΕΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ

Μια από τις πιo μυστήριες θέσεις στο ηλιακό μας σύστημα είναι αυτή που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας: στο εσωτερικό της Γης. Δεδομένου ότι είναι αδύνατο να τρυπήσει κάποιος με τρυπάνι περισσότερο από μερικά χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της Γης, οι επιστήμονες μελετούν πώς τα ηχητικά κύματα από τους σεισμούς ταξιδεύουν σε όλο τον πλανήτη και πώς ανακλώνται. Αυτά τα ηχητικά κύματα πάντα ενεργούν διαφορετικά από ότι προβλέπουν οι προσομοιώσεις. Όμως τώρα οι επιστήμονες νομίζουν ότι ο σίδηρος, που συντρίβεται κάτω από τεράστια πίεση, μπορεί να αλλάξει σημαντικά την ταχύτητα και την κατεύθυνση αυτών των ηχητικών κυμάτων.

Καλλιτεχνική απεικόνιση των εσωτερικών στρωμάτων της Γης

Πρόσφατα, οι σεισμολόγοι παρατήρησαν ότι η ταχύτητα και η κατεύθυνση των σεισμικών κυμάτων στο χαμηλότερο μανδύα της Γης, μεταξύ 650 και 3.000 χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια, μεταβάλλονται αρκετά. "Νομίζω ότι μπορεί να ανακαλύψαμε γιατί τα σεισμικά κύματα ταξιδεύουν τόσο αντιφατικά εκεί κάτω", δήλωσε ο Jung-Fu Lin του Geophysical Laboratory Carnegie Institution και επικεφαλής της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στο Nature.

"Μέχρι τώρα, οι επιστήμονες απλοποιούσαν τα αποτελέσματα του σιδήρου στα υλικά του μανδύα. Είναι το αφθονότερο μέταλλο μετάβασης στον πλανήτη και τα αποτελέσματά μας δεν είναι ακριβώς ότι οι επιστήμονες έχουν μέχρι τώρα προβλέψει", συνέχισε. "Μπορεί να πρέπει να επανεξετάσουμε ό,τι νομίζουμε ότι συμβαίνει σε αυτή την κρυμμένη ζώνη. Είναι πιο σύνθετη από όσο φανταστήκαμε".

Οι πιέσεις λόγω σύνθλιψης στο χαμηλότερο μανδύα συμπιέζουν τα άτομα και τα ηλεκτρόνια πλησιάζοντας τόσο πολύ, αλληλεπιδρούν διαφορετικά από ό,τι συμβαίνει κάτω από κανονικές συνθήκες, αναγκάζοντας ακόμη και τα σπιν των ηλεκτρονίων να κάνουν ζεύγη στις τροχιές τους. Η ομάδα του Lin εκτέλεσε πειράματα υπερβολικής πίεσης στο πιο άφθονο οξείδιο που υπάρχει εκεί κάτω, με μαγνήσιο και σίδηρο (μαγνησιοβοστίτης) και διαπίστωσε ότι οι μεταβαλλόμενες καταστάσεις του spin των ηλεκτρονίων του σιδήρου στο μετάλλευμα έχουν μεγάλες επιπτώσεις στην ελαστική ιδιότητα του μεταλλεύματος. Η έρευνα αυτή μπορεί να εξηγήσει τις σύνθετες σεισμικές ανωμαλίες των κυμάτων που παρατηρούνται στο χαμηλότερο μανδύα.

Ο Viktor Struzhkin ένας από τους συντάκτες της μελέτης συμπληρώνει: "Είναι η πρώτη μελέτη που αποδεικνύει πειραματικά ότι η ελαστικότητα του μαγνησιοβοστίτη αλλάζει σημαντικά κάτω από τις πιέσεις του χαμηλού μανδύα, που κυμαίνονται από 500.000 έως 1 εκατομμύριο φορές την ατμοσφαιρική πίεση (1 ατμόσφαιρα). Ο μαγνησιοβοστίτης, περιέχει οξείδιο σιδήρου 20% και οξείδιο του μαγνησίου κατά 80%, αποτελεί κατά προσέγγιση το 20% του χαμηλότερου μανδύα κατ' όγκον. Διαπιστώσαμε ότι όταν υποβάλλεται σε πιέσεις μεταξύ 530.000 και 660.000 ατμοσφαιρών τα σπιν των ηλεκτρονίων του σιδήρου άλλαξαν από μια κατάσταση υψηλού σπιν (ηλεκτρόνια με παράλληλα σπιν ή μονήρη) σε μια κατάσταση χαμηλού σπιν (ηλεκτρόνια με αντιπαράλληλα σπιν ή σε ζεύγη). Ενώ παρακολουθήσαμε την κατάσταση του σπιν του σιδήρου, μετρήσαμε επίσης και τον ρυθμό της μεταβολής στον όγκο (την πυκνότητα) του μαγνησιοβοστίτη μέσω της ηλεκτρονικής μετάβασης. Αυτές οι πληροφορίες μας βοήθησαν να καθορίσουμε πώς οι σεισμικές ταχύτητες θα μεταβάλλονταν κατά μήκος της μετάβασης".

"Έτσι, ανακαλύψαμε ότι τα πυκνά σεισμικά κύματα ταξιδεύουν 15% γρηγορότερα μόλις τα ηλεκτρόνια του σιδήρου ζευγαρώσουν τα σπιν τους στο οξείδιο του μαγνησίου-σιδήρου", σχολίασε ένας άλλος συντάκτης της έκθεσης Steven Jacobsen. "Το μετρούμενο άλμα της ταχύτητας κατά μήκος της μετάβασης, επομένως, μπορεί να είναι ανιχνεύσιμο σεισμικά στο βαθύ μανδύα".

Τα πειράματα της πίεσης πραγματοποιήθηκαν με τη βοήθεια διαμαντιών και μιας έντονης πηγής ακτίνων-X στο Argonne National Laboratory κοντά στο Σικάγο.

"Η μυστήρια χαμηλότερη περιοχή του μανδύα δεν μπορεί να ελεγχθεί άμεσα. Έτσι πρέπει να στηριχθούμε στον πειραματισμό και τη θεωρία. Δεδομένου πως ό,τι συμβαίνει στο εσωτερικό της Γης έχει επιπτώσεις στη δυναμική ολόκληρου του πλανήτη, είναι σημαντικό για μας να ανακαλύψουμε τι προκαλεί την ασυνήθιστη συμπεριφορά των σεισμικών κυμάτων σε αυτή την περιοχή", δηλώνει ο Lin. "Μέχρι τώρα, οι γεωλόγοι έχουν κατανοήσει το εσωτερικό της Γης εξετάζοντας μόνο τα καθαρά οξείδια και τα πυριτικά άλατα. Τα αποτελέσματά μας επισημαίνουν απλά ότι ο σίδηρος, το αφθονότερο μέταλλο μετάβασης σε όλη τη Γη, προκαλεί πολύ σύνθετες ιδιότητες σε εκείνη την περιοχή κάτω από τη Γη. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τα επόμενα πειράματά μας για να δούμε εάν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει εκεί κάτω", ολοκληρώνει.

ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΡΙΠΗΣ

Η πρόληψη της γρίπης αρχίζει:


Οι ιογενείς λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος που αναμένεται να παρουσιάσουν έξαρση κατά τον επικείμενο χειμώνα περιλαμβάνουν μια ποικιλία ξεχωριστών συνδρόμων που προκαλούν πυρετό, βήχα, μπούκωμα, πονόλαιμο. Παρά το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για αθώα σύνδρομα, μπορεί να εμφανίσουν σπανίως σοβαρές επιπλοκές όπως αναπνευστική ανεπάρκεια, καρδιοπνευμονικές εκδηλώσεις, σήψη, μηνιγγίτιδα, θάνατο.

Η νεοεμφανισθείσα νέα γρίπη αναμένεται να αυξήσει το ποσοστό των εμπύρετων συνδρόμων και των αναμενόμενων σοβαρών επιπλοκών κατά τη διάρκεια της επικείμενης χειμερινής περιόδου. Η έγκαιρη ιατρική διάγνωση και σωστή ιατρική παρακολούθηση είναι ζωτικής σημασίας.

Κατά την επίθεση ενός ιού στον οργανισμό κινητοποιούνται μηχανισμοί άμυνας, που περιλαμβάνουν, στοιχεία του αίματος, όπως τα λευκά αιμοσφαίρια, τα αντισώματα, το συμπλήρωμα και τον σπλήνα.

Κατά τη διάρκεια μιας λοίμωξης, ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση εσωτερικού πολέμου με το μικρόβιο και ο πυρετός, το μπούκωμα, η ρινική έκκριση, η κακουχία, το πρήξιμο των αδένων, ο βήχας, οι μυαλγίες, είναι τα εξωτερικά συμπτώματα ενός πολέμου, που διεξάγεται από ένα καλό αμυντικό σύστημα σε εγρήγορση. Η απάντηση του οργανισμού γίνεται με πολλούς τρόπους, όπως παραγωγή αντισωμάτων, παραγωγή ιντερφερονών, κινητοποίηση του σπλήνα, κινητοποίηση κυτταροτοξικών λεμφοκυττάρων. Όταν η άμυνα του οργανισμού είναι άριστη, ο οργανισμός εξουδετερώνει τον βλαπτικό λοιμογόνο παράγοντα χωρίς σοβαρά προβλήματα ή κατάλοιπα.

Τα άτομα με ανεπαρκές αμυντικό σύστημα, όπως για παράδειγμα οι ηλικιωμένοι και ορισμένες κατηγορίες ασθενών, τους οποίους η Ιατρική Επιστήμη αποκαλεί ομάδες υψηλού κινδύνου εμφανίζουν πολλές φορές ελαφρά συμπτώματα, ακόμα και επί απειλητικών για τη ζωή τους λοιμώξεων, λόγω ελαττωμένων αντανακλαστικών του ανοσοποιητικού και αυξημένη πιθανότητα επιπλοκών.

Οι ιογενείς λοιμώξεις που αναμένονται να παρουσιάσουν έξαρση κατά τη διάρκεια του επικείμενου χειμώνα είναι η κοινή εποχιακή γρίπη, η νέα γρίπη, οι κοινές ιογενείς λοιμώξεις του αναπνευστικού.

Κοινή εποχιακή γρίπη

Οι πιο σοβαρές επιδημικές εξάρσεις προκαλούνται από ιούς γρίπης Α. Οι επιδημίες αρχίζουν απότομα, κορυφώνονται σε διάστημα 2-3 εβδομάδων, διαρκούν 2-3 μήνες και υποχωρούν εξίσου γρήγορα όπως άρχισαν.Οι επιδημίες γρίπης εμφανίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην Ελλάδα τον χειμώνα, σε αντίθεση με τις τροπικές περιοχές, όπου παρατηρείται έξαρση όλο τον χρόνο. Σύμφωνα με μελέτες, το 2% των ατόμων που προσβάλλονται θα κινδυνεύσουν σοβαρά, ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για άτομα με χρόνιες μεταβολικές, νεφρικές ή καρδιοπνευμονικές νόσους.

Η μετάδοση γίνεται μετά από ενοφθαλμισμό του ιού στο αναπνευστικό σύστημα, με τον βήχα, το φτάρνισμα, την ομιλία αλλά και με μολυσμένα αντικείμενα. Ο χρόνος επώασης είναι μία με τρεις ημέρες.

Η αποβολή του ιού διακόπτεται συνήθως εντός δύο με πέντε ημερών μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Η γρίπη χαρακτηρίζεται από αιφνίδια έναρξη πυρετού, πόνους στους μύες, πονοκέφαλο, βήχα, πρήξιμο αδένων, ρίγη, αίσθημα κακουχίας. Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα άτομα εμφανίζουν την εικόνα που προαναφέρεται, το φάσμα των κλινικών εκδηλώσεων είναι ευρύ και κυμαίνεται από ελαφρά απύρετη αναπνευστική νόσο όπως το κοινό κρυολόγημα έως τη σοβαρή εξάντληση. Ο πυρετός εμφανίζει ταχεία άνοδο κατά το πρώτο 24ωρο και πέφτει βαθμιαία σε διάστημα δύο – τριών ημερών, αν και περιστασιακά διαρκεί επί μία εβδομάδα. Η νόσος γενικά λύεται εντός δύο πέντε ημερών.

Νέα γρίπη




Από τον Απρίλιο του 2009 έχει γίνει γνωστή μια επιδημία από ένα νέο στέλεχος γρίπης τύπου ΑΗ1Ν1, σε περιοχές του Μεξικού και ΗΠΑ. Παρά το γεγονός ότι η νόσος είναι ήπια στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η ταχεία μετάδοση του ιού σε όλο τον κόσμο, η θανατηφόρος εξέλιξη αρκετών περιστατικών, η εμφάνιση ορισμένων ανθεκτικών μεταλλάξεων, η πιθανότητα σημαντικής αύξησης της τοξικότητας της νόσου σε περίπτωση ταυτόχρονης προσβολής από την κοινή γρίπη, έθεσε σε συναγερμό την παγκόσμια κοινότητα.

Η νέα γρίπη μεταδίδεται κυρίως με σταγονίδια από άτομο σε άτομο που αποβάλλονται με το βήχα, το φτάρνισμα, την ομιλία και με μολυσμένα αντικείμενα. Με τα μέχρι τώρα επιστημονικά δεδομένα ο ασθενής είναι μολυσματικός μία μέρα πριν αναπτύξει συμπτώματα έως επτά ημέρες μετά την εκδήλωση συμπτωμάτων. Τα παιδιά και ορισμένοι ασθενείς μπορεί να είναι μολυσματικοί και να μεταδίδουν την νόσο για περισσότερο χρονικό διάστημα. Για το διάστημα αυτό ο ασθενής πρέπει να απομονώνεται. Τα χοιρινά τρόφιμα είναι ασφαλή εφόσον μαγειρεύονται σε υψηλές θερμοκρασίες.

Τα κλινικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι η λοίμωξη μπορεί να εκδηλωθεί με ελαφρά συμπτώματα (βήχας, μπούκωμα, δέκατα), μπορεί όμως να εξελιχθεί σε σοβαρή λοίμωξη, δύσπνοια πνευμονία, ραβδομυόλυση, νεφρική ανεπάρκεια, μυοκαρδίτιδα, θάνατο. Οι μορφές και η σοβαρότητα της νόσου, έτσι, ποικίλλουν. Τα πιο συχνά συμπτώματα είναι ο βήχας, ο πυρετός, ο πονόλαιμος, η κακουχία, ο πονοκέφαλος. Ενδέχεται να παρουσιαστεί εμετός και διάρροια. Τα περισσότερα περιστατικά αφορούν παιδιά και νέους ενηλίκους. Η έγκαιρη θεραπεία προλαμβάνει τις σοβαρές επιπλοκές σε πολλές περιπτώσεις.

Κοινές ιώσεις αναπνευστικού

Εκδηλώνονται ως κοινό κρυολόγημα, φαρυγγίτιδα, λαρυγγοτραχειοβρογχίτιδα, τραχειίτιδα, βρογχιολίτιδα, βρογχίτιδα και ιογενή πνευμονία. Οι λοιμώξεις αυτές συμβαίνουν σε όλη τη διάρκεια του έτους με εποχικές κορυφώσεις κατά το φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη. Η μετάδοση γίνεται με μολυσμένες εκκρίσεις και παρουσιάζει περίοδο επώασης μία έως έξι ημέρες.

Υπάρχει πονόλαιμος, βήχας, ρινόρροια, φτάρνισμα, παροξυσμός άσθματος, που διαρκούν μερικές φορές πάνω από εννέα ημέρες, ενώ ο πυρετός και η κεφαλαλγία είναι ήπια ή σπάνια, τουλάχιστον στην αρχή. Ενδέχεται να υπάρχουν οξεία διάρροια, επιπεφυκίτιδα, ενίοτε αιμορραγική κυστίτιδα. Σπάνια εμφανίζονται σοβαρές επιπλοκές όπως πνευμονία, επιδείνωση χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας ή άσθματος, παραρρινοκολπίτιδα, μέση ωτίτιδα, καρδιοπνευμονικές εκδηλώσεις, θάνατος.

Tα δεδομένα που αναφέρονται παραπάνω καθιστούν αναγκαία την εφαρμογή σοβαρών προγραμμάτων τόνωσης του ανοσοποιητικού συστήματος και πρόληψης που ιδανικά ολοκληρώνονται κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου. Η σωστή πρόληψη περιλαμβάνει:


1. Την εξατομικευμένη εφαρμογή ενισχυτικών εμβολίων τόνωσης του ανοσοποιητικού συστήματος κατά τη διάρκεια της παθολογικής ιατρικής εξέτασης, μετά από την αξιολόγηση του ανοσολογικού status του οργανισμού. Τα άτομα που μεταδίδουν τον ιό σε ασθενείς υψηλού κινδύνου όπως υγειονομικό προσωπικό, εργαζόμενοι γηροκομείων, μέλη οικογένειας που φροντίζουν γέροντες, εμβολιάζονται επίσης, εφόσον δεν υπάρχουν σχετικές αντενδείξεις.

2. Τον άμεσο εντοπισμό και την άριστη θεραπεία ορισμένων παθολογικών καταστάσεων και νοσημάτων που αλλοιώνουν τη σωστή άμυνα κατά τη διάρκεια της παθολογικής ιατρικής εξέτασης. Τέτοια νοσήματα και παθολογικές καταστάσεις είναι η αύξηση του σακχάρου, η νεφρική ανεπάρκεια, η ηπατική ανεπάρκεια.

3. Την εφαρμογή σωστών συνηθειών καθημερινότητας που τονώνουν το αμυντικό σύστημα και που στα υγιή άτομα περιλαμβάνουν διατροφή πλούσια σε φρούτα, όσπρια, λαχανικά, γαλακτοκομικά προϊόντα χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, άσκηση, αποφυγή παθητικού και ενεργητικού καπνίσματος, διατήρηση φυσιολογικού βάρους, επαρκούς ύπνου, αποφυγή ψυχολογικών επιβαρύνσεων. Στην περίπτωση πασχόντων από χρόνια νοσήματα, απαιτείται εφαρμογή ειδικών ενδεικνυόμενων διατροφικών προγραμμάτων και προγραμμάτων καθημερινότητας ανάλογα με το είδος της χρόνιας πάθησης.

4. Την εφαρμογή σωστών γενικών κανόνων ατομικής και κοινωνικής υγιεινής. Συγκεκριμένα:

* Να ανοίγετε συχνά τα παράθυρα και να φροντίζετε για τη συχνή ανανέωση του αέρα στους χώρους όπου βρίσκεστε. Στην περίπτωση των κλιματιστικών πρέπει να υπάρχει σωστή συντήρηση.
* Να αποφεύγετε τη στενή επαφή με άτομα που έχουν συμπτώματα λοίμωξης αναπνευστικού. Να βρίσκεστε τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά. Να αποφεύγετε χώρους με συνωστισμό.
* Να αποφεύγετε να αγγίζετε τα μάτια, τη μύτη και το στόμα σας, που αποτελούν τις κύριες πρώτες θέσεις πιθανού εποικισμού.
* Να πλένετε συχνά τα χέρια σας. Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιείτε αντισηπτικά μαντηλάκια εμποτισμένα σε οινόπνευμα. Να καθαρίζετε συχνά το πάτωμα, εκτεθειμένες επιφάνειες, παιδικά κοινόχρηστα παιχνίδια κ.λ.π. Η χλωρίνη για το πάτωμα είναι καλό απολυμαντικό.
* Σε περίπτωση λοίμωξης αναπνευστικού πρέπει να καλύπτετε τη μύτη και το στόμα κατά τη διάρκεια του βήχα ή του φταρνίσματος με καθαρά χαρτομάντιλα μιας χρήσεως τα οποία πρέπει να πετάτε αμέσως μετά και να πλένετε τα χέρια σας. Μείνετε στο σπίτι μέχρι να εξεταστείτε ιατρικώς και να λάβετε συμπληρωματικές οδηγίες.
* Πρέπει να αποφεύγετε την άσκοπη χρήση φαρμάκων, ιδιαιτέρως αντιβιοτικών.

ΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ

Με μία λέξη: σίδηρος. Όμως αυτό δεν είναι και το τέλος της ιστορίας. Υπάρχουν ακόμη πολλά να μάθουμε γύρω από το πώς μοιάζει ο πυρήνας της Γης και το πώς σχηματίστηκε.

Αυτό το οποίο ξέρουμε είναι ότι ο πυρήνας αρχίζει σε βάθος 2.890 χιλιομέτρων, και ότι η διάμετρός του είναι 6.800 χιλιόμετρα. Αποτελείται από δύο στρώματα, τον εξωτερικό πυρήνα από λιωμένο σίδηρο και τον στερεό εσωτερικό πυρήνα, ο οποίος αποτελείται από νικέλιο και σίδηρο και έχει σχεδόν το μέγεθος της Σελήνης.

Δεν ήταν βέβαια ο πυρήνας πάντα ίδιος. Αρχικά ο πλανήτης ήταν απλώς ένα τεράστιο συνονθύλευμα χωρίς εμφανή δομή. Τότε τα πιο βαριά στοιχεία, κυρίως σίδηρος και λίγο νικέλιο, κατακάθισαν προς το κέντρο και σχημάτισαν ένα πυρήνα.

Το πότε και το πώς ακριβώς συνέβη αυτό εξακολουθούν να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης. Μια άποψη υποστηρίζει ότι ο πυρήνας σχηματίστηκε ξαφνικά, σαν μια χιονοστιβάδα που κινήθηκε προς το κέντρο. Άλλοι πιστεύουν ότι ο σίδηρος έρευσε αργά αργά προς τα κάτω. Ραδιενεργά ισότοπα που μετρήθηκαν σε ηφαιστειογενή πετρώματα, που προέρχονται βαθιά από τη Γη, δείχνουν ότι ο πυρήνας σχηματίστηκε όταν ο πλανήτης είχε ηλικία ανάμεσα στα 30 και στα 100 εκατομμύρια χρόνια. Πριν από 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια, στροβιλώδης κίνηση μέσα στον πυρήνα από ρευστό σίδηρο δημιούργησαν ένα μαγνητικό πεδίο. Ύστερα, πριν από περίπου 1,5 δισεκατομμύρια χρόνια, το κέντρο του πυρήνα ψυχράνθηκε και στερεοποιήθηκε, δημιουργώντας έτσι έναν στερεό εσωτερικό πυρήνα.

Ένα μυστήριο γύρω από τον πυρήνα λύθηκε πρόσφατα. Ήταν γνωστό εδώ και αρκετό καιρό ότι σεισμικά κύματα διαδίδονται πιο γρήγορα στην ανατολική πλευρά του πυρήνα απ΄ ό,τι στη δυτική, κανείς όμως δεν γνώριζε το γιατί. Νέες όμως προσομοιώσεις έδειξαν ότι αυτό κυρίως οφείλεται σε στροβιλιζόμενες δίνες ρευστού σιδήρου στον εξωτερικό πυρήνα, οι οποίες έλκουν προς τα κάτω ψυχρά υλικά γύρω από τα σύνορα με τον μανδύα και τα εναποθέτουν στον στερεό εσωτερικό πυρήνα. Τα τελευταία 300 εκατομμύρια χρόνια οι περισσότερες δίνες σιδήρου βρίσκονταν κάτω από την Ασία, κάνοντας τον εσωτερικό πυρήνα να μεγαλώσει περίπου κατά 100 χιλιόμετρα περισσότερο στην ανατολική πλευρά του σε σχέση με τη δυτική.

Αυτό θα μπορούσε να έχει συνέπειες και για το μαγνητικό πεδίο της Γης, το οποίο δημιουργείται από τη μεταφορά της θερμότητας και της ενέργειας στον εξωτερικό πυρήνα. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι οι αναταράξεις που προκαλούνται από την αύξηση του εσωτερικού πυρήνα μπορούν, με τον χρόνο, να αποσταθεροποιήσουν το μαγνητικό πεδίο και να το αντιστρέψουν, αναγκάζοντας τον βόρειο και το νότιο μαγνητικό πόλο της Γης να αλλάξουν θέσεις. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο - όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν πολλές φορές - ο πλανήτης θα μείνει προσωρινά απροστάτευτος από τα ενεργητικά σωματίδια που έρχονται από τον Ήλιο, τον λεγόμενο ηλιακό άνεμο. Θα μας αφήσει δηλαδή χωρίς ασπίδα απέναντι στα μαγνητικά σωματίδια του ηλιακού ανέμου. Αυτό θα προκαλέσει σίγουρη κατάρρευση στα υπολογιστικά μας συστήματα, και ίσως αποβεί καταστρεπτικό και για την ίδια τη ζωή. Το πότε, όμως, θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο δεν το γνωρίζει κανείς.

Πηγή: New Scientist "Unknown Earth: Our planet's seven biggest mysteries"

ΧΙΟΥΜΟΡ και ΓΕΛΙΟ:

Γράφει ο Δρ Ανανίας Καβάκας, Νευρολόγος – Ψυχίατρος

Το γέλιο είναι επιθυμητό, είναι όμως και ωφέλιμο;
Ο Εκκλησιαστής λέει: «Καιρός του κλαίειν και καιρός του γελάν» (Εκκλ. 3:4). Όλοι μας κατά καιρούς κλάψαμε σε ώρες πένθους, οδύνης, μεγάλων αποτυχιών. Επίσης, όλοι μας κατά καιρούς χαμογελούμε ή γελούμε μέσα από την καρδιά μας όταν ακούμε κάτι το ευχάριστο ή πολύ διασκεδαστικό.

Κάποτε μάλιστα καταλαμβανόμαστε από ασυγκράτητα γέλια, σε σημείο να κρατάμε την κοιλιά μας, όταν ακούμε κάτι το εξαιρετικά χιουμοριστικό.

Επίσης, ξαφνικές και πολύ ευχάριστες λύσεις εξαιρετικά δύσκολων και πιεστικών προβλημάτων ή η απελευθέρωσή μας από μακροχρόνια καταπίεση και εκμετάλλευση, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπήρχε καμία ελπίδα, δημιουργεί πολύ ευχάριστη διάθεση μέσα μας, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί με χαμόγελα ή παρατεταμένο γέλιο.

Αυτό συνέβη με τους Ισραηλίτες, όταν μετά από 70 χρόνια ο Θεός τους ελευθέρωσε από την αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων και τους επανέφερε στην Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό στην ωδή που απεύθυναν στο Θεό έλεγαν : «Ότε ο Κύριος επανέφερε τους αιχμαλώτους της Σιών, ήμεθα ως οι ονειρευόμενοι. Τότε ενεπλήσθη το στόμα ημών από γέλωτος και η γλώσσα ημών από αγαλλιάσεως» (Ψαλμ. 126:1-2). Οι Ισραηλίτες γελούσαν επειδή αυτό που συνέβη σ’ αυτούς ήταν τελείως ανέλπιστο. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι είχαν ελευθερωθεί από τη μακρόχρονη σκλαβιά. Νόμιζαν ότι έβλεπαν όνειρο εξαιρετικά ευχάριστο. Αυτό τους έκανε να γελούν από αγαλλίαση.

Αναμφίβολα το γέλιο είναι κάτι το ευχάριστο και επιθυμητό από όλους μας. Γι’ αυτό και σε περιπτώσεις μακροχρόνιας θλίψης λέμε: «Πότε επιτέλους θα ξανάρθει το γέλιο στο στόμα μου;». Ή μπορεί να φοβόμαστε ότι δε θα μπορέσουμε ξανά να χαρούμε και να γελάσουμε μέσα από την καρδιά μας. Αυτό το φόβο τον εκφράζουν συχνά άτομα που υποφέρουν από κατάθλιψη.

Επίσης, δεν είναι σπάνιο το παράπονο μερικών απέναντι σε γνωστούς τους οι οποίοι είναι πάντοτε παραπονούμενοι, γκρινιάρηδες ή κακοδιάθετοι: «Επιτέλους, δε θα σε δούμε κάποτε να γελάς; Όλο θα γκρινιάζεις;», τους λένε.

Το γέλιο, λοιπόν, είναι ευχάριστο, αλλά και επιθυμητό. Το ερώτημα είναι, ωφελεί στη λειτουργία του οργανισμού μας;



Επίδραση του γέλιου στον οργανισμό μαςΑπό άποψη ψυχολογίας, το γέλιο θεωρείται μια εκδήλωση ανακούφισης από κάποια ευχάριστη συναισθηματική ένταση. Στις περισσότερες περιπτώσεις εκδηλώνεται σαν αντίδραση σε μια ευχάριστη έκπληξη.

Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, το γέλιο έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Γελούμε όταν είμαστε σε συντροφιές, όχι όταν είμαστε απομονωμένοι. Σε μια έρευνα 223 περιπτώσεων, όπου παιδιά της προσχολικής ηλικίας γέλασαν, διαπιστώθηκε ότι στις 209 απ’ αυτές (ποσοστό 94%), το γέλιο εκδηλώθηκε όταν κι άλλο άτομο ή άτομα ήταν παρόντα. Ένας άλλος ερευνητής, που μελέτησε 240 σπουδαστές κολλεγίων, διαπίστωσε ότι το γέλιο εκδηλώθηκε σε κοινωνική ατμόσφαιρα σε ποσοστό 98% των περιπτώσεων.

Υπάρχουν στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι τι γέλιο αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος, μειώνει την αρτηριακή πίεση, ενισχύει τη λειτουργία του καρδιακού μυός, ενεργοποιεί το κεντρικό νευρικό σύστημα, αυξάνει την έκλυση ενδορφινών στον εγκέφαλο (ουσίες οι οποίες μας κάνουν πιο ανθεκτικούς στον πόνο και βελτιώνουν τη διάθεσή μας) και τέλος ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

Από επιστημονική άποψη απαιτούνται περαιτέρω έρευνες με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού περιπτώσεων για να επιβεβαιωθεί η ακρίβεια ή μη των ανωτέρω παρατηρήσεων. Μια τέτοια έρευνα έχει αρχίσει από τις αρχές του 2000 (1/2/2000) στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες, από τους ερευνητές Dr Margaret Stuber του Νευροψυχιατρικού Ινστιτούτου και Dr Lonnie Zeltzer του Παιδιατρικού Νοσοκομείου.

Σκοπός της έρευνας αυτής είναι να διαπιστωθεί αν το χιούμορ και το γέλιο που προκαλεί μειώνει το αίσθημα του πόνου και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα παιδιών που υποφέρουν από σοβαρές ασθένειες, όπως ο καρκίνος και το AIDS. Για το σκοπό αυτό επέλεξαν προσεκτικά ορισμένες κλασικές κωμωδίες ή χιουμοριστικά κινούμενα σχέδια, τα οποία προκαλούν έντονο γέλιο στα παιδιά, προκειμένου να διαπιστώσουν τη θετική ή μη επίδρασή τους στο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών και στην ανοχή τους στον πόνο. Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής θα ανακοινωθούν εν καιρώ.



Χιούμορ και ψυχική διάθεση
Άσχετα όμως από το τι θα αποδείξει η έρευνα αυτή, είναι γνωστό ότι το χιούμορ και το γέλιο που αυτό προκαλεί βελτιώνει την ψυχική μας διάθεση έστω και προσωρινά. Η ευχάριστη εκτόνωση μας δίνει μια ιδιαίτερη ικανοποίηση, η οποία διώχνει προσωρινά τη λύπη από μέσα μας.

Έτσι εξηγείται το φαινόμενο ατόμων που ενώ θρηνούν για την απώλεια κάποιου προσφιλούς τους ατόμου, μπορεί να αρχίσουν να γελούν όταν η προσοχή τους παρασυρθεί στη διήγηση ενός χιουμοριστικού περιστατικού. Μάλιστα, συχνά καταλαμβάνονται από έκπληξη λέγοντας: «Πώς είναι δυνατόν να γελώ αυτή τη θλιβερή στιγμή;».

Φαίνεται ότι είναι αδύνατο να συνυπάρξουν η χαρά και η λύπη μέσα μας, επειδή είναι διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα. Η χαρά είναι ένα θετικό συναίσθημα, ενώ η λύπη αρνητικό. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να χαμογελούμε ειλικρινά την ίδια στιγμή που νιώθουμε λυπημένοι.

Ακόμη, επειδή το γέλιο είναι συχνά μια εκτόνωση συσσωρευμένης συναισθηματικής έντασης, φέρνει όχι μόνο ανακούφιση, αλλά και ένα συναίσθημα εσωτερικής ηρεμίας και χαλάρωσης. Έτσι εξηγείται η ξαφνική αλλαγή κλίματος και η δημιουργία καλύτερης ψυχικής διάθεσης και ηρεμότερου πνεύματος, έστω και προσωρινά, σε άτομα που ήταν έτοιμα να συγκρουστούν, μόλις κάποιος, με έξυπνη παρέμβαση, τους κάνει να γελάσουν.

Αρκετοί ψυχολόγοι θεωρούν ότι το γέλιο είναι ένας μηχανισμός άμυνας εναντίον του στρες και μάλλον δεν έχουν άδικο. Μ’ αυτό δε θέλω να πω ότι είναι δυνατός κάποιος γελώντας να απαλλαγεί από το στρες που έχει δημιουργηθεί μέσα του, αλλά ότι θα ανακουφιστεί προσωρινά.

Η ριζική απαλλαγή από το στρες απαιτεί μια συστηματική προσπάθεια για να εντοπιστούν οι αιτίες που το προκαλούν και οι παράγοντες που το προδιαθέτουν ή το ενισχύουν, ώστε οι παράγοντες αυτοί να τροποποιηθούν ή να απαλειφθούν. Επιπλέον, ίσως χρειαστεί αλλαγή τρόπου σκέψης του ίδιου του ατόμου.

Τέλος, επειδή το χιούμορ και το γέλιο που προκαλεί διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα, έχει γίνει ένα καλό μέσο για την αφύπνιση μισοκοιμισμένων ακροατών μιας ομιλίας, για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον τους και η προσοχή τους και να διατηρηθεί στη συνέχεια για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Γι’ αυτό το λόγο έχει χρησιμοποιηθεί σε αρκετά ευρεία κλίμακα και με θετικά ομολογουμένως αποτελέσματα από ένα σημαντικό αριθμό ομιλητών στις χώρες του δυτικού κόσμου και η χρήση του επεκτείνεται όλο και πιο πολύ.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το γέλιο είναι εκδήλωση χαράς και γι’ αυτό δεν πρέπει να λείπει από τους χριστιανούς. Αν περνούμε από θλίψη, όπως μας έχει προειδοποιήσει ο Κύριος (Ιωάν. 16:33), είναι φυσικό προσωρινά να μην έχουμε τη διάθεση να γελάσουμε. Αν όμως είμαστε συνέχεια κατσούφηδες, θα πρέπει να προβληματιστούμε για την πνευματική μας κατάσταση.

Ο απ. Παύλος λέει: «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεστε. Κατά πάντα ευχαριστείτε, διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού» (Α’ Θεσ/νικείς 5:16-18). Η χαρά και η ευχαριστία εκδηλώνεται με χαμόγελα και με καλή διάθεση.

Αν το στόμα των Ισραηλιτών γέμισε, όπως είπαμε, από γέλια και η γλώσσα τους από αγαλλίαση επειδή ο Θεός τους ελευθέρωσε από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας και τους έφερε πίσω στην Ιερουσαλήμ, δε θα πρέπει να συμβεί το ίδιο και σε μας και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, τη στιγμή που ο Κύριος όχι μόνο μας έχει ελευθερώσει από τη σκλαβιά της αμαρτίας και του θανάτου, αλλά μας «έδωσε αιώνια ζωή μετά του Χριστού και συνανέστησεν και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού» (Εφεσ. 2:5-6);

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΣΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ

«Μπορώ να συγχωρέσω αυτούς που με πλήγωσαν και πρόδωσαν, χωρίς να μετανοήσουν;» του R.T. Kendall *

Αν περιμένουμε αυτούς που μας πλήγωσαν να μετανοήσουν πρώτα, τότε θα έπρεπε να περιμένουμε για πολύ καιρό! Κι εμείς θα δικαιολογούσαμε την πικρία που υπάρχει μέσα μας, στην υπόλοιπη ζωή μας.

Αυτή η στάση δεν είναι σωστή. Ακόμη και μη χριστιανικοί οργανισμοί τονίζουν την αξία της συγχώρεσης. Ο συλλογισμός είναι ότι το μεγαλύτερο όφελος στη συγχώρεση κερδίζει όχι αυτός που συγχωρείται αλλά εκείνος που συγχωρεί.

Μια κεντρική διδασκαλία του Χριστού είναι να αγαπούμε και να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας και να κάνουμε καλό σ’ εκείνους που μας έβλαψαν. Και είναι περίεργο, πως πολλοί από μας διαβάζουμε τα Ευαγγέλια αλλά χάνουμε αυτό το σημείο. Μπορεί να μάθουμε τη θεολογία, αλλά όχι τη χάρη που ο Ιησούς δίδαξε και έζησε.

Πόση μετάνοια, υποθέτετε είδε ο Χριστός, όταν ήταν κρεμασμένος στο Σταυρό; Δεν υπήρχε μόνο παντελής απουσία μετάνοιας, αλλά υπήρχε και μεγάλη περιφρόνηση. Ποια ήταν η απάντηση του Ιησού: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκάς 23/34).

Αν ο Χριστός υιοθετούσε την άποψη ότι θα έπρεπε να περιμένει ως ότου μετανοήσουν οι σταυρωτές Του, τότε θα έδειχνε ότι ήταν χαμένος κι Αυτός όπως αυτοί για τους οποίους πέθαινε. Ούτε και φώναξε σ’ αυτούς, «σας συγχωρώ». Προσευχήθηκε, «Πατέρα, συγχώρησέ τους».

Οι περισσότεροι, εννιά στους δέκα, που μας έβλαψαν, ούτε καν σκέφτονται ότι έκαναν κάτι λάθος. ΄Οταν ήμουνα ποιμένας στο Westminster Chapel του Λονδίνου, εκείνοι που με πλήγωσαν δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι μου έκαναν κάτι κακό. Ο φίλος μου Josif Tson, από τη Ρουμανία που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί για την πίστη του, μου είπε τα εξής σοβαρά λόγια: «Πρέπει ολότελα να τους συγχωρέσεις, γιατί αν ολότελα δεν τους συγχωρήσεις, θα είσαι αλυσοδεμένος».

Ποτέ δεν πήγα σ’ αυτούς που μ’ έβλαψαν και να τους πω ότι τους συγχώρεσα (αυτό θα τους πρόσβαλε). Αλλά το έκανα μέσα στην καρδιά μου. Μια και συγχωρέσεις στην καρδιά σου, τότε το πρόβλημα λύνεται, άσχετα αν μετανοούν ή όχι οι άλλοι. Η ευλογία που πήρα προσωπικά είναι ανυπολόγιστη.

Όταν ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του να αγαπούν ο ένας το άλλον, όπως Αυτός τους αγάπησε (Ιωάν. 3/34), γνώριζε ότι ο Πέτρος θα Τον απαρνιόταν. Τότε, όμως, ήταν που είπε σε όλους τους μαθητές: «Ας μην ταράζεται η καρδιά σας. Πιστεύετε στο Θεό και σ' εμένα πιστεύετε» (Ιωαν. 14/1). Μη ξεχνούμε ότι μιλούσε σ’ εκείνους που ήξερε ότι θα Τον εγκατέλειπαν σε λίγο.

Όταν φανερώθηκε σ’ αυτούς, που ήταν πίσω από τις κλειστές πόρτες, μετά την ανάσταση Του, δεν τους είπε: «Πώς το κάνατε αυτό σε Μένα;». Απλώς τους είπε: «Ειρήνη σε σας! Όπως με έχει αποστείλει ο Πατέρας, το ίδιο κι εγώ αποστέλλω εσάς» (Ιωάν. 20/21). Τους βεβαίωσε με τα λόγια Του, σαν μη να είχε συμβεί κάτι.

Απάντησα στο ερώτημα: «Πρέπει να τους συγχωρώ;». Ας δούμε τώρα το ερώτημα: «Πώς μπορώ να τους συγχωρέσω;». Η απλή απάντηση: επειδή ο Θεός συγχώρησε εσένα. Εσύ, είσαι τέλειος; Αν πεις, «δεν έχω κάνει αυτό που έκαναν αυτοί», θα σου απαντήσω «ναι, σε πιστεύω, αλλά κι εσύ έκανες άλλα πράγματα, που στα μάτια του Θεού, είναι προφανώς εξίσου τόσο σοβαρά. Κι όχι μόνο αυτό, εσύ έχεις και το ΄Αγιο Πνεύμα και ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη (Γαλάτας 5/22). ΄Αρα μπορείς κι εσύ να το κάνεις.

Στην περίπτωση μου, νόμιζα δεν μπορούσα. Αλλά το έκανα και ήταν το καλύτερο που έκανα ποτέ, αν και δεν ήταν εύκολο. Τα σημάδια να γνωρίζεις ότι ολότελα συγχώρεσες περιληπτικά είναι: α) Δεν λες σε κανέναν τους τι έκανε σε σένα (αυτό θα φανεί ότι προσπαθείς να τιμωρήσεις εκείνον που σε έβλαψε). β) Μην προσπαθήσεις να τους εκφοβίσεις. γ) Μην τους κάνεις να νιώθουν ένοχοι. δ) Μην προσπαθήσεις να σώσεις την αξιοπρέπειά σου. ε) Συγχώρεσε και ξέχασε το μια για πάντα. στ) Προσευχήσου ο Θεός να τους ευλογήσει. Όταν τα κάνεις αυτά, τότε εκπληρώνεις αυτό που ο Ιησούς είχε στο νου Του για σένα. Δεν θα είσαι ποτέ πια λυπημένος. Η ευλογία του Αγίου Πνεύματος θα σε περιστοιχίζει και θα πολλαπλασιάσει τις ευλογίες σου. Τελικά, όσο μεγαλύτερη και βαθύτερη είναι η πληγή, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ευλογία σε σένα.

Ο R.T. Kendall ήταν ποιμένας για πολλά χρόνια μεγάλη εκκλησία Westminster Chapel, στο κέντρο του Λονδίνου όπου ποιμένας ήταν για πολλά χρόνια ο γνωστός Martyn Lloyd Jones. Το άρθρο αυτό είναι από το βιβλίο του «Total Forgiveness» (Ολοκληρωτική συγχώρεση)

Μετάφραση από τα αγγλικά Γ.Σ.Κ.



«Μπορώ να συγχωρέσω αυτούς που με πλήγωσαν και πρόδωσαν, χωρίς να μετανοήσουν;» του R.T. Kendall *

Αν περιμένουμε αυτούς που μας πλήγωσαν να μετανοήσουν πρώτα, τότε θα έπρεπε να περιμένουμε για πολύ καιρό! Κι εμείς θα δικαιολογούσαμε την πικρία που υπάρχει μέσα μας, στην υπόλοιπη ζωή μας.

Αυτή η στάση δεν είναι σωστή. Ακόμη και μη χριστιανικοί οργανισμοί τονίζουν την αξία της συγχώρεσης. Ο συλλογισμός είναι ότι το μεγαλύτερο όφελος στη συγχώρεση κερδίζει όχι αυτός που συγχωρείται αλλά εκείνος που συγχωρεί.

Μια κεντρική διδασκαλία του Χριστού είναι να αγαπούμε και να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας και να κάνουμε καλό σ’ εκείνους που μας έβλαψαν. Και είναι περίεργο, πως πολλοί από μας διαβάζουμε τα Ευαγγέλια αλλά χάνουμε αυτό το σημείο. Μπορεί να μάθουμε τη θεολογία, αλλά όχι τη χάρη που ο Ιησούς δίδαξε και έζησε.

Πόση μετάνοια, υποθέτετε είδε ο Χριστός, όταν ήταν κρεμασμένος στο Σταυρό; Δεν υπήρχε μόνο παντελής απουσία μετάνοιας, αλλά υπήρχε και μεγάλη περιφρόνηση. Ποια ήταν η απάντηση του Ιησού: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκάς 23/34).

Αν ο Χριστός υιοθετούσε την άποψη ότι θα έπρεπε να περιμένει ως ότου μετανοήσουν οι σταυρωτές Του, τότε θα έδειχνε ότι ήταν χαμένος κι Αυτός όπως αυτοί για τους οποίους πέθαινε. Ούτε και φώναξε σ’ αυτούς, «σας συγχωρώ». Προσευχήθηκε, «Πατέρα, συγχώρησέ τους».

Οι περισσότεροι, εννιά στους δέκα, που μας έβλαψαν, ούτε καν σκέφτονται ότι έκαναν κάτι λάθος. ΄Οταν ήμουνα ποιμένας στο Westminster Chapel του Λονδίνου, εκείνοι που με πλήγωσαν δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι μου έκαναν κάτι κακό. Ο φίλος μου Josif Tson, από τη Ρουμανία που είχε φυλακιστεί και βασανιστεί για την πίστη του, μου είπε τα εξής σοβαρά λόγια: «Πρέπει ολότελα να τους συγχωρέσεις, γιατί αν ολότελα δεν τους συγχωρήσεις, θα είσαι αλυσοδεμένος».

Ποτέ δεν πήγα σ’ αυτούς που μ’ έβλαψαν και να τους πω ότι τους συγχώρεσα (αυτό θα τους πρόσβαλε). Αλλά το έκανα μέσα στην καρδιά μου. Μια και συγχωρέσεις στην καρδιά σου, τότε το πρόβλημα λύνεται, άσχετα αν μετανοούν ή όχι οι άλλοι. Η ευλογία που πήρα προσωπικά είναι ανυπολόγιστη.

Όταν ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του να αγαπούν ο ένας το άλλον, όπως Αυτός τους αγάπησε (Ιωάν. 3/34), γνώριζε ότι ο Πέτρος θα Τον απαρνιόταν. Τότε, όμως, ήταν που είπε σε όλους τους μαθητές: «Ας μην ταράζεται η καρδιά σας. Πιστεύετε στο Θεό και σ' εμένα πιστεύετε» (Ιωαν. 14/1). Μη ξεχνούμε ότι μιλούσε σ’ εκείνους που ήξερε ότι θα Τον εγκατέλειπαν σε λίγο.

Όταν φανερώθηκε σ’ αυτούς, που ήταν πίσω από τις κλειστές πόρτες, μετά την ανάσταση Του, δεν τους είπε: «Πώς το κάνατε αυτό σε Μένα;». Απλώς τους είπε: «Ειρήνη σε σας! Όπως με έχει αποστείλει ο Πατέρας, το ίδιο κι εγώ αποστέλλω εσάς» (Ιωάν. 20/21). Τους βεβαίωσε με τα λόγια Του, σαν μη να είχε συμβεί κάτι.

Απάντησα στο ερώτημα: «Πρέπει να τους συγχωρώ;». Ας δούμε τώρα το ερώτημα: «Πώς μπορώ να τους συγχωρέσω;». Η απλή απάντηση: επειδή ο Θεός συγχώρησε εσένα. Εσύ, είσαι τέλειος; Αν πεις, «δεν έχω κάνει αυτό που έκαναν αυτοί», θα σου απαντήσω «ναι, σε πιστεύω, αλλά κι εσύ έκανες άλλα πράγματα, που στα μάτια του Θεού, είναι προφανώς εξίσου τόσο σοβαρά. Κι όχι μόνο αυτό, εσύ έχεις και το ΄Αγιο Πνεύμα και ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη (Γαλάτας 5/22). ΄Αρα μπορείς κι εσύ να το κάνεις.

Στην περίπτωση μου, νόμιζα δεν μπορούσα. Αλλά το έκανα και ήταν το καλύτερο που έκανα ποτέ, αν και δεν ήταν εύκολο. Τα σημάδια να γνωρίζεις ότι ολότελα συγχώρεσες περιληπτικά είναι: α) Δεν λες σε κανέναν τους τι έκανε σε σένα (αυτό θα φανεί ότι προσπαθείς να τιμωρήσεις εκείνον που σε έβλαψε). β) Μην προσπαθήσεις να τους εκφοβίσεις. γ) Μην τους κάνεις να νιώθουν ένοχοι. δ) Μην προσπαθήσεις να σώσεις την αξιοπρέπειά σου. ε) Συγχώρεσε και ξέχασε το μια για πάντα. στ) Προσευχήσου ο Θεός να τους ευλογήσει. Όταν τα κάνεις αυτά, τότε εκπληρώνεις αυτό που ο Ιησούς είχε στο νου Του για σένα. Δεν θα είσαι ποτέ πια λυπημένος. Η ευλογία του Αγίου Πνεύματος θα σε περιστοιχίζει και θα πολλαπλασιάσει τις ευλογίες σου. Τελικά, όσο μεγαλύτερη και βαθύτερη είναι η πληγή, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ευλογία σε σένα.

Ο R.T. Kendall ήταν ποιμένας για πολλά χρόνια μεγάλη εκκλησία Westminster Chapel, στο κέντρο του Λονδίνου όπου ποιμένας ήταν για πολλά χρόνια ο γνωστός Martyn Lloyd Jones. Το άρθρο αυτό είναι από το βιβλίο του «Total Forgiveness» (Ολοκληρωτική συγχώρεση)

Μετάφραση από τα αγγλικά Γ.Σ.Κ.